Kerst in Oeganda!

Het wordt wel weer eens even tijd dat ik een verhaal hier op de site zet. Jullie zijn allemaal nog leuk kerst aan het vieren in Nederland, terwijl wij hier al weer gewoon met de gewone dingen in het kindertehuis bezig zijn. Onze kerstdag zit er al weer op. Ik kan wel een klein beetje zeggen dat we kerstdagen hadden, want wij zijn hier ook op kerstavond begonnen! Zoals elke dinsdagavond waren we van de week weer met de Nederlandse groep uit eten. We hadden het met elkaar even over hoe we hier kerst zouden gaan vieren. In Oeganda zijn ze een kerstnachtdienst niet gewend. Snap je niet, want de kerken zijn hier ontzettend actief. Er zijn kerken, daar kun je elke dag wel heen gaan. Maar goed een kerstnacht, zoals wij die gewend zijn, kennen ze hier niet. En dat vind ik nou juist het leukste aan kerst! Gezellig in het donker met elkaar kerstliederen zingen, muziek maken, verhalen vertellen en samen bidden. Els vertelde dat ze al jaren geen kerstnacht meer had gevierd en dat het haar ook wel weer eens leuk leek. Tijdens kerst hebben de mensen van het babytehuis geen tijd om naar de kerk te gaan en ook deze dienst schijnt niet zo bijzonder kerstig te zijn. Om kerst dan toch met het kerstgevoel te beginnen besloten we om zelf een kerstnachtdienst te organiseren op de veranda. Alle staf, vrijwilligers en kinderen van beide huizen zijn om half 11 's avonds bij elkaar gekomen op de veranda van n'ainapakin (huis van vrede). We hebben een muziekgroepje gemaakt (iemand op de dwarsfluit, Elsbeth en ik op bugel en trompet en twee gitaristen), liederen uitgezocht, één van de kinderen vertelde het kerstverhaal uit de Bijbel, Theo (broer van Els) vertelde een ander verhaal, de vrijwilligers van de YWAM base zongen allemaal een kerstlied in hun eigen taal en alle Nederlanders speelden en zongen het Ere zij God. Donderdag is er ook een nieuwe baby (James) gekomen van twee dagen oud, voor ons was dit het kerstkindje. Omdat we altijd gewend zijn om voor een nieuw binnengekomen kind te bidden, hebben we dit ook tijdens de dienst gedaan. Zoals het er nu uit ziet is het een gezonde baby. Zo mooi om te zien, want als hier een baby geboren wordt, is hij nog blank. En na een tijdje worden ze steeds donkerder. James is de oudste van een tweeling. Zijn tweelingbroertje is doodgeboren en zijn moeder is na de geboorte doodgebloed. Voor James en zijn vader is dit dus even een crisisopvang, hij kan hier goede melk krijgen en de vader heeft nu even tijd om alles te verwerken. Aan het eind van onze dienst hebben we nog even een soda gedronken en heerlijke kerstkoekjes en chocolaatjes gehad. De koekjes hadden we gebakken met de school en de chocolaatjes waren meegebracht uit Nederland, heerlijk! Alles was rond half één 's nachts afgelopen. Het was heel erg gezellig, maar we waren ook allemaal heel erg moe. We zijn hier gewend om rond half 10 wel te slapen.
Wijtske trof het, want zij mocht gisterochtend om 7 uur al weer beginnen met werken. Alle acht baby’s in bad en de fles geven en negen dreumesen porridge voeren en in de gaten houden. Ze zijn lekker het wereldje aan het verkennen hier en doen alles wat eigenlijk niet mag. Daarnaast hebben we nog vijf kleuters, waar we wat minder werk aan hebben. Vanaf half negen zijn Elsbeth en ik er ook maar uit gegaan en hebben we ze geholpen met het voorbereiden van de lunch en het diner voor zo’n 45 mensen. De helft van het Oegandeze personeel heeft een weekje vrij en de andere helft heeft volgende week vrij. Het is deze weken dus wel lekker hectisch hier. Gelukkig zijn de kinderen van Amun ook heel erg behulpzaam. De jongens helpen met de mannenklusjes, zoals bijvoorbeeld water halen en de meiden helpen met het verzorgen van de kleine kinderen. Ik heb me er over verbaasd hoe dat helpen gaat, ze helpen allemaal erg goed mee zonder dat er ook maar gezeurd wordt.
Aan het eind van de morgen heeft Simon een kalkoen geslacht. Wijtske was zo dapper om hem te assisteren. Simon heeft 'm vermoord en Wijtske moest op z'n poten gaan staan om te voorkomen dat ie ging vluchten. Bijna alle Mzungus waren getuigen van de slachtpartij. Met als gevolg; 's avonds alleen maar kalkoen voor de Oegandezen. Ik vind het toch wel wat fijner als mijn stukje vlees kant en klaar in de winkel ligt en dat ik niet meer kan zien wat het geweest is.
Om een uur of twaalf hadden we een lichte lunch, brood met zelfgemaakte eiersalade. Heerlijk! Daarna gingen Theo en Bernard in de keuken aan de slag om een heerlijke nasi te maken. Samen met Wijtske en Jolanda hebben we geholpen alle groentes te snijden. Rijst met uit Nederland meegebrachte kruiden en heel veel groente, ei en pittige pindasaus. Daarbij nog vier zelfgemaakte salades. Ondertussen werd in de woonkamer een tafel gedekt waar iedereen om heen kon zitten. Tafels en stoelen uit Amun heen en weer rijden en dan gaan bedenken hoe je op z’n gezelligst om de tafel kan zitten. Dat ging natuurlijk weer op z’n Nederlands… Eerst alles klaarzetten, dan een half uur discussiëren en schuiven hoe het anders kan staan en dan toch maar weer zo terug zetten, zoals het eerst stond. Rond half vijf was het wel tijd om te gaan dineren. Iedereen bij elkaar trommelen, liedje zingen en aanvallen maar.
De Oegandezen gingen voor de witte rijst met kalkoen en de Mzungus voor de nasi met pindasaus en salades. Ik was toch ook te nieuwsgierig naar hoe de kalkoen zou smaken, dus ik heb een klein stukje geproefd. Ik moet toegeven, ik had een heerlijk stukje. Wat bij de Oegandezen altijd wel grappig is als ze vlees opscheppen, ze zoeken precies dat stukje, waar ze zin in hebben. De linkerpoot, de rechtervleugel, een nek, enz. Ik weet niet wat ik heb gehad. Ik ben in de leer, maar ik kan het in de pan nog niet allemaal onderscheiden.
Als toetje hadden we cupjes verschillende smaken ijs. Ik bofte want er zat ook chocolade ijs tussen, hmm!
Na dit heerlijke diner vertelde Esther nog een heel mooi verhaal. Het was muisstil en iedereen zat met open mond te luisteren, echt goed als je dat voor elkaar krijgt.
Bijna alles wat ik zit te typen gaat over eten. Je zou het misschien niet denken, maar ook hier in Oeganda is kerst gezellig met familie bij elkaar zijn, lekkere dingen maken en eten. De nadruk ligt hier alleen niet op het vele eten, maar op dat je het met elkaar doet en dat het gezellig is. Dus in een klein half uurtje was alles weer schoon en aan de kant. ’s Avonds hebben we met de oudere kinderen de kerstuitzending van Dr. Quinn gekeken met een soda en een chocolaatje.
Ow ja en nu ben ik nog iets vergeten… Denk je dat als je met kerst in Afrika zit in plaats van sneeuw heel erg mooi weer hebt… is het de hele dag bewolkt en regenachtig. Heel vreemd, want zo’n dag hebben we hier nog niet eerder gehad. Waarschijnlijk zijn we te jaloers op de witte kerst bij jullie geweest.
Morgen komt Andries hier en maandag gaan we met z’n vieren op safari! Spannend, slapen in een tentje tussen de wilde dieren.
Als het allemaal goed gaat zetten we in het nieuwe jaar een safari-verhaal op de site!
Een goede jaarwisseling!

Voor hele gezellige foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

heel veel liefs Joke

Merry Christmas!!!

Voor iedereen een warme kerstgroet vanuit Oeganda!

MERRY CHRISTMAS

AND

A HAPPY NEW YEAR!!!

liefs Elsbeth, Wijtske en Joke

Bijna kerst in warm Uganda

Christmas Gifts
Vorige week donderdag zijn we samen met Elias naar verschillende villages geweest om de ‘kerstpakketten’ te bezorgen. Het pakket bestaat voornamelijk uit praktische dingen, zoals; bonen, zout, rijst, suiker, muskietennet, posho, bodylotion, olie, kleurboek + kleurpotloden, snoepjes en ballonnen, brood, zeep en een teiltje. Ook kregen ze 6000 USH, om vlees te kopen voor christmas. In totaal zijn er ongeveer 50 gezinnen verblijd met een kerstpakket. We kwamen echt in de middle of nowhere, onze 4x4 auto was geen overbodige luxe! De mensen wonen als familie bij elkaar. Per familie hebben ze een aantal hutjes (slaaphut, kookhut, enz.) met daar omheen een stuk land. Een eind verder op woont weer een andere familie. Van dorpjes kun je dus bijna niet spreken.
Jammer genoeg waren niet alle kinderen thuis.. Als eerste stond Martha op de lijst. Elias ging eerst even polshoogte nemen, maar helaas.. Er was niemand! Wel stond er een raam open.. Dus hier hebben we maar gebruik van gemaakt. Van de 5 kinderen die we gingen bezoeken, waren er maar 3 daadwerkelijk thuis. Bij de een hebben we het aan een zus gegeven en bij de ander dus door het raam.
De rest was gelukkig thuis! De families waren erg gastvrij, de stoelen werden gelijk klaargezet! Bij elk gezin vroeg Elias hoe het met het kind ging en hij verwerkte dit in de administratie. Bij elk bezoek wordt namelijk iets opgeschreven, zodat ze het kind in de gaten kunnen houden. De cadeaus vielen in goede aarde en ze waren erg dankbaar!

Christmasmeeting op de YWAM-base
Vorige week vrijdag zijn we met heel Amecet (er bleven 2 baby’s + begeleidster thuis, verder werd iedereen in de auto’s gepropt!) naar de YWAM-base geweest. Er werd een christmasmeeting georganiseerd voor iedereen die bij YWAM werkt (YWAM-staff, Amecet N’Ainapakin, Amecet Amun, personeel van de Harmony-school, etc..). In het begin moest iedereen zichzelf even voorstellen, daarna hield Steve (’baas’ van YWAM Soroti) een praatje. De kinderen van Amecet Amun hebben een lied gezongen en daarna hebben de Tonga-boys hun dans laten zien. Nadat iedereen elkaar een ‘merry christmas’ had toegewenst, was er een gezamenlijke maaltijd. Na het eten ging iedereen weer naar huis.

Opening HIV-kliniek
Afgelopen weekend zijn Theo (Els haar broer), Bernard en zijn zoon Berre gearriveerd. Zij zijn speciaal gekomen voor de opening van de kiniek. Theo was ’guest of honour’. De kliniek is namelijk geschonken door ‘Stichting de Figurant’ uit Goes maar, ook jullie hebben een bijdrage geleverd aan de inrichting. De verf, bankjes in de wachtkamer en de kralentafel zijn gefinancierd met ons ingezamelde geld. De openingsceremonie bestond uit heel veel speeches, zang en dans door de kinderen van Amun, soda drinken en samozas eten, ‘het lint doorknipmoment’ en het bekijken van het gebouw!

Andere wetenswaardigheden
Er zijn weer 2 nieuwe kinderen (tweeling, jongen en een meisje) gekomen. De politie bracht ze afgelopen maandag. De kinderen zijn zondag bij de politie gebracht door een crazy moeder. Nadat ze de kinderen bij de politie achter heeft gelaten, is ze weggelopen. De politie is nog op zoek naar de moeder, maar de kinderen zijn nu veilig in Amecet. De kinderen zijn ongeveer 1,5 jaar (tenminste dat is wat we denken..), en zijn ook weer echte schatjes!

Vandaag hebben we koekjes gebakken met de zomerschool! Hebben uiteraard al een aantal geproefd, maar de rest bewaren we voor de kerstdagen.. Vanaf vandaag hebben we anderhalve week ‘vakantie‘! Volgende week staat de safari op de planning, hier hebben we alle drie vet veel zin in!

Voor visuele ondersteuning check:
www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Liefs, Wijtske

Veel knuffels en lieve woordjes

Hoogste tijd om onze site weer eens een update te geven. Genoeg te vertellen want vorige en deze week is er van alles gebeurd.

Zaterdagmiddag kwam een jonge vrouw met kind naar Amecet n‘ainapakin. Het jongetje zag er gezond uit. Haar vraag was of wij het kind voor een maand wilden opvangen, zij had een baan en kon daarom de komende weken niet voor hem zorgen. Els heeft haar duidelijk gemaakt dat ze dit kind niet aan kon nemen. Ten eerste omdat de vrouw geen papieren had en ten tweede omdat ze bang was dat de vrouw niet meer terug zou komen. Als zij verdwijnt heeft het jongetje helemaal niemand meer. Het verhaal van de vrouw klopte ook niet helemaal. Ze vertelde dat het niet haar baby was maar ze wilde er wel voor zorgen. Het komt wel vaker voor dat jonge vrouwen niet voor hun moederschap uit durven te komen. Teveel twijfel en onduidelijkheid.. uiteindelijk hebben ze haar weggestuurd. Die avond stonden we op het punt om uit eten te gaan toen we de vrouw weer voor de poort heen en weer zagen lopen. In het restaurant aangekomen ging nog geen 10 minuten later de telefoon. Hét jongetje was achter de poort van Amecet Amun achtergelaten! Helaas was de vrouw al verdwenen toen ze het jongetje ontdekten. Sinds zaterdagavond is Raymond in Amecet. De eerste dagen is hij bij ons door het leven gegaan als Don. We dachten zijn naam te weten maar gister bleek het toch anders te zijn. Hij schijnt rond de 9 maanden te zijn en huilt veel, vooral wanneer hij alleen is of in bed ligt. Nu, een aantal dagen later kan ik zeggen dat het al een stuk beter met hem gaat. Hij begint te lachen en kruipt door het hele huis iedereen achterna. Vandaag kregen we het bericht dat de jonge vrouw, die wel zijn moeder blijkt te zijn, is opgepakt. Ze is twintig jaar en heeft nog een oudere zoon. Voor haar ziet de toekomst er niet rooskleurig uit, er staat een hoge straf op het te vondeling leggen van een kind. Voor Raymond is de toekomst ook onzeker. Zijn vader wilde niet een tweede kind en toont tot nu toe daarom ook geen belangstelling.
Gister (dinsdag) is er een nieuw meisje gekomen. Haar naam is Irene en ze is 6 jaar oud. Zou je niet zeggen want ze is heel klein, dun en weegt maar 10 kilo. Een mooi meisje die meteen heel open was naar de aunties (tantes). Irene is HIV positief en heeft een zwakke gezondheid. We hopen dat de medicijnen haar snel sterker zullen maken.
Ester en Betty hebben sinds vorige week hun intrek gedaan in Amun. Ester is een vrij pittige tante die zich makkelijk tussen de andere kinderen mengt. Betty is het stille meisje en heeft gehoorproblemen die haar waarschijnlijk belemmeren in haar sociale contacten. Je moet duidelijk (luid) tegen haar praten. Gelukkig zijn er een aantal meiden van Amun die zich om haar bekommeren.
Judith, de baby in de couveuse, maakte tot kort veel progressie. Helaas is er deze week malaria bij haar geconstateerd. Er is hier wel een behandeling voor maar een van de bijwerkingen van malaria is diaree en dat kunnen kleine kinderen er niet goed bij hebben. Ze drogen snel uit. Gelukkig zag ze er vandaag iets beter en actiever uit. Ze voeden haar via een sonde en als ze genoeg energie heeft krijgt ze de fles.
Baby Christine is afgelopen week ook voor een malariatest geweest (omdat ze diaree had). Deze was, aan de ene kant gelukkig, negatief. Aan de andere kant moeilijk want ze zag er helemaal niet goed uit maandag en dinsdag. De dokter heeft nu een infuus aangelegd waarmee ze extra vocht krijgt toegediend. Ik heb vanavond in haar bedje gekeken en ze ligt inmiddels weer graaiend met haar handjes te zoeken naar een fles.
Patrick voelt zich steeds meer thuis in n’ainapakin. Hij begint zijn ‘streekjes’ te krijgen en lacht veel. Naast momenten van lachen zijn er ook momenten van tranen. Soms omdat het niet naar zijn zin gaat maar ook stille traantjes. Niemand weet dan wat er in hem om gaat. Veel knuffels en lieve woordjes verzachten deze momenten een beetje hoop ik.

De vakantieschool gaat nog steeds leuk. Deze week hebben we zelfs drie stagiaires onder onze hoede gekregen. Het zijn drie mannen afkomstig van de ‘base’ van YWAM. Zij komen drie dagen in de week ons assisteren. Vandaag hebben ze het creatieve/sportuurtje georganiseerd. Hilarisch uurtje was dit, ze gingen ons een dans aanleren. Een van de mannen is afkomstig van het eiland Tonga. De Tongadans stond dan ook op het programma. Foto’s zeggen meer dan woorden. Kijk daarom op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Het schilderen in de kinderkliniek schiet op. We zijn de hele week alle middagen fanatiek bezig geweest. Onder toeziend oog van verschillende Ugandese bouwvakkers hebben we een vrolijke wachtkamer gecreëerd. Vrijdag gaan we voor de ‘finishing touch’!
Morgen (donderdag) hebben we geen vakantieschool. We gaan met Elias ‘jullie’ kerstpakketten naar een aantal villages brengen! We zijn helemaal enthousiast en berichten jullie deze week met meer verhalen en foto’s!

Liefs Elsbeth

Bestemming bereikt!

Spetterend nieuws vanuit Soroti! Er is een bestemming vastgelegd voor het ingezamelde geld! Met het bedrag dat inmiddels al de 10.000 euro heeft overschreden zullen onder andere de kerstpakketten worden gefinancierd. Deze pakketten worden samengesteld voor families van kinderen die in Amecet zijn geweest. De inhoud bestaat uit voedsel, dekens, zeep, suiker en andere praktische dingen. Als het goed is wordt er volgende week gestart met inkopen doen en mogen wij helpen met inpakken. Vanzelfsprekend gaan we ook mee als de pakketten worden rondgebracht. Maar dit is nog niet alles. De tienduizend euro, 27,5 miljoen Ugandese Shilling, is goed voor een tweede doel! Met het ingezamelde geld kunnen we een bijdrage leveren aan de bouw van de nieuwe kinderkliniek in Soroti. Het gebouw is bijna klaar maar de inrichting ontbreekt nog. Het idee is om de inrichting van de wachtkamer te sponsoren. Jullie worden op de hoogte gehouden! De opening is namelijk zeer binnenkort, halverwege december!

Sportdag en school op Amun

Het is weer hoog tijd voor een nieuw verhaal. In het babytehuis is het inmiddels al weer redelijk druk. We hebben nu in totaal 18 kinderen in Amecet. Er zijn vorige week weer een aantal kinderen bij gekomen.
Judith, een prematuur baby, zij ligt hier in de couveuse. Christien, een kleine baby, waarvan de moeder vlak is overleden. Hellen is een oudere baby, zij kwam hier heel erg ondervoed binnen. Haar hele lichaam is opgezwollen, waardoor haar vel is gesprongen. We proberen haar hier weer een beetje aan te sterken, maar ze spuugt telkens alles weer uit wat ze binnen krijgt. Op dit moment krijgt ze sondevoeding, waardoor het ietsje beter met haar gaat. Betty is een meisje van 14 jaar. Ze is afgelopen jaar heel erg ziek geweest en is daardoor een jaar niet naar school geweest. Ze wilde zelf heel graag naar Amecet komen. Ze hopen dat ze hier door de juiste medicijnen en voeding minder vaak ziek zal zijn en dan weer naar school kan. Esther is ook een meisje van 14 jaar, waarvan beide ouders zijn overleden. Ze leefde in de village bij haar oom, maar haar oom zag haar meer als goedkope werkster. Ze ging naar school, maar moest daarnaast nog te veel werk doen. Dit was niet goed voor haar gezondheid. Amecet hield haar al in de gaten en had de oom al een paar keer gewaarschuwd en laten weten dat ze hier ook mocht komen. Nu is ze tijdelijk in Amecet en gaat later naar Amun.
Met Patrick gaat het stukken beter. Zijn wonden helen, hij eet goed en zo nu en dan kunnen we een lach op zijn gezicht te voorschijn toveren. Hij wil heel graag bij iemand zitten en laat steeds meer van zich horen. We waren er verbaasd over toen hij de tweede dag al weer naar zijn vader vroeg, hij wilde weer naar hem toe…
Vanaf deze week werken we alleen in de weekenden in Amecet en hebben we door de week de vakantieschool op Amun. Het schooljaar is hier vorige week afgelopen en de kinderen hebben nu twee maanden vakantie.

Sportdag
Afgelopen vrijdag was het dus de laatste schooldag van dit schooljaar. In Nederland zijn we gewend om er een hele feestelijke dag van te maken, maar hier doen de leraren het liefste niks. De kinderen zitten een hele dag in de schoolbank en aan het einde van de morgen worden de rapporten uitgedeeld. Arja vond dit zo sneu voor de kinderen, dat ze dit jaar aan ons heeft gevraagd om een spelochtend te organiseren. Wij waren meteen enthousiast, leuke uitdaging om hier een sportdag te organiseren. Een uitdaging was het ook zeker, want een spellencircuit zijn ze hier helemaal niet gewend. We hebben alle spelregels uitgeschreven, scorekaarten gemaakt, groepen ingedeeld door middel van gekleurde dierenkaartjes, enz. Donderdagmiddag zijn we naar de school gegaan om de leraren het hele circuit uit te leggen. Alles er aan gedaan om het zo duidelijk mogelijk te maken. Gelukkig waren de leraren enthousiast. En nu was het hopen dat alles zo ging verlopen, zoals we uitgedacht hadden! Teacher Alice gaf eerst aan alle kinderen een bibleclass. Daarna hebben we de kinderen ingedeeld in groepjes en konden de spellen van start gaan. We hadden een circuit van acht spellen, welke elk tien minuten werden gespeeld. Rennen, water gooien, zaklopen, kruiwagenrace, touwtrekken, balgooien, kat en muisspel en flesjevoetbal. De kinderen en de leerkrachten hadden erg veel lol en waren super fanatiek. En wij konden rustig genieten en de tijd bewaken, want alles verliep hartstikke prima!

Vakantieschool
We hebben nu inmiddels drie dagen vakantieschool achter de rug. En ook deze dagen verliepen hartstikke prima. Vorige week keken we er nog een klein beetje tegen aan, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten verwachten. We wisten niet precies hoeveel kinderen er zouden komen en wat de niveaus van de kinderen waren. Zelf wilden we er wel een leuke vakantieschool van maken, maar het is ook de bedoeling dat de kinderen wat gaan leren. Maandag hebben we eerst maar een soort introductiedag gehad. We hebben de kinderen geobserveerd tijdens het lezen, beetje groepjes proberen te maken en we hebben spelletjes gedaan om te kijken hoe goed de kinderen zijn in de tafels van vermenigvuldiging. We hebben een soort kleutergroepje van 3 kinderen en we hebben een beginnend leesgroepje. De rest kan al wel redelijk goed lezen. De tafels van vermenigvuldiging vinden ze allemaal nog best wel moeilijk. Ook is er een jongen die volgend jaar naar P6 (ongeveer groep 7/8) nog een keer over moet doen, maar die nog heel veel moeite heeft met spelling, lezen en tafels. Wij proberen hem tijdens deze vakantieschool zoveel mogelijk bij te brengen, zodat hij alsnog naar P7 kan. Twee kinderen kunnen bijna geen Engels, dat is nog best lastig, maar gelukkig helpen de andere kinderen goed mee.
We hebben voor elke dag een redelijk vast programma van half negen tot half één. Eerst bibleclass, daarna een half uurtje tafels, dan een half uurtje lezen en dan is het tijd voor een break. Na de break nog een half uurtje lezen/spelling en daarna nog een spel of iets creatiefs.
Het is voor ons en voor de kinderen nog een beetje wennen, maar vooral tijdens het laatste uurtje hebben we veel plezier. Ze zijn hier erg competitiegericht, maar kunnen daarnaast ook heel veel lol hebben tijdens een spel.

Rots
In de eerste week hebben we de kleine rots van Soroti beklommen, maar afgelopen zaterdag hebben we de grote rots beklommen. Hoewel de Nederlanders hier het ons af hadden geraden, hebben we hem toch beklommen. Het schijnt dat het in de tijd van de rebellen nog wel gevaarlijk was om de rots te beklimmen, omdat soldaten de rots bewaken. De soldaten bewaken twee hele grote watertanken die boven op de rots staan. Halverwege werden we ingehaald door een soldaat, die ons graag de weg naar boven wilde wijzen. Het was een aardige man en helemaal niet gevaarlijk. Boven op de rots konden we over de hele stad kijken!

Wereldaidsdag
Op 1 december wordt jaarlijks de wereldaidsdag gehouden. Hier in Amecet zijn ze gewend om de overleden kinderen van het afgelopen jaar te herdenken, door middel van het aansteken van een kaars en het vertellen van hun levensverhaal. Na de herdenking wordt het leven van alle andere kinderen gevierd met muziek, taart en een soda (frisdrank).
Ik vond het heel bijzonder om dit mee te maken. Het is een speciaal moment om zo met alle kinderen en medewerkers dit te herdenken en vooral te vieren. Want als Amecet, Amun, de vrijwilligers en de sponsoren er niet geweest waren, hadden we voor veel kinderen dit leven niet kunnen vieren. Els bedankte daarom ook nog even speciaal alle sponsoren.

Helpende Hollander

Donderdag 3 december om 17.10 uur komt Els met Amecet in het programma Nederland helpt. Misschien vinden jullie het leuk om te kijken!

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

veel liefs, Joke

Mbale en Sipi Falls

Eindelijk hadden we dan ons vrije weekje! Maandagochtend zijn we rond half 8 vertrokken met de bus naar Mbale. Ons reisgezelschap bestond uit: Stephanie (Duitse verpleegkundige) en haar adoptiedochtertje Alibina en wij drieën. Aangekomen in Mbale hebben we de fietstaxi naar het Mount Elgon hotel genomen. Stephanie ging eerst haar driverslicense nog ophalen, wij gingen alvast richting het zwembad. Het zwembad was in één woord: heerlijk! Echt zo lekker.. Almost ‘n privé-zwembad, relaxte ligstoelen, ’n warme douche, een wc die uit zichzelf doorspoelt.. Geweldig genoten! Helaas waren de weergoden ons iets minder gezind, het begon namelijk behoorlijk bewolkt te worden. Nadat het dan toch echt begon te regenen besloten we richting het centrum te gaan. We hebben even op de markt gekeken, heerlijk gegeten in ’n Indisch restaurant en toen heeft Stephanie ons naar de matatu (taxi) gebracht. Helaas achtte Elsbeth het nodig om haar complete Indische schotel aan de wc te schenken. We hebben nog even op het punt gestaan om toch maar weer naar huis te gaan maar uiteindelijk hebben we besloten om toch maar naar de Sipi’s te gaan! De matatu is na een paar keer een valse start te hebben gemaakt toch vertrokken. Joke en ik met twee andere Ugandezen op de achterbank gepropt en ook Elsbeth had meerdere bankgenoten. Maar dat is heel gebruikelijk hier.

In de Sipi’s aangekomen werden we gewoon opgewacht door 2 personeelsleden (John, ’n erg geinig kereltje, en Fred, de gids voor de hiketocht van de volgende dag) van de Crow‘s Nest! Hadden we zeker niet verwacht. Hij wist zelfs de achternaam van Elsbeth nog! We kregen een erg mooie cabine toegewezen. Behoorlijk primitief, maar met een übermooi uitzicht! Echt fantastisch. Fred (medewerker van de Crow’s Nest) gaf ons even wat praktische tips en hij heeft ook even een extra matras gefixt. Elsbeth is daarna gelijk naar bed gegaan maar Joke en ik hebben nog even wat gegeten. Het werd rond 7 uur al pikkedonker en aangezien er geen elektriciteit in onze cabine was kregen we een olielamp mee naar boven. Nadat we een goede nachtrust hadden gehad, zaten we om 6 uur ’s ochtends al te genieten van de zonsopgang. Mooi! Daarna zijn we naar beneden gegaan voor een ontbijtje (hadden we de avond daarvoor al besteld, maar het ging weer op z’n Afrikaans). Rond een uurtje of 8 arriveerde Fred en kon onze hiketocht beginnen. Elsbeth was gelukkig weer wat opgeknapt en ook zij durfde het aan. Aangezien we alle 3 watervallen van dichtbij wilden aanschouwen hadden we besloten voor de lange hike te gaan. We kregen een stok mee (welke in het geheel niet overbodig was!) en een lunchpakket. De tocht kon beginnen.. In een vrij rap tempo (Fred had de sokken er behoorlijk in!) naderden we de eerste mountain. Op de foto’s is het misschien een heuveltje, maar het voelde als de Mount Everest.. Maar bij het naderen van de eerste waterval vonden we het alle drie al meer dan de moeite waard! Onderweg kwamen we van alles tegen.. Echt overal kwamen Afrikanen uit de bosjes.. Niet te geloven, ze wonen echt in the middle of nowhere! Na 2 watervallen begon de vermoeidheid redelijk toe te slaan, dus Fred was genoodzaakt z’n tempo enigszins te vertragen. Nadat we de laatste view hadden gehad gingen we weer richting Crow’s Nest. Gosh, we hebben een aantal keren gedacht dat het onze laatste meters zouden zijn, maar we hebben het gered!

In het Crow’s Nest aangekomen werd het tijd voor een drankje. Na een half uur te hebben gezeten stond er weer een beste klim op ons te wachten. Voor een (warme!)douche moesten we toch echt naar boven.. Tussen 5-8 bestond er namelijk de mogelijkheid om warm te douchen (bovenop de berg stond een vat waar water in werd verwarmd). Heerlijk! Helaas deden ze niet aan room(cabine)service dus we moesten weer naar beneden voor het diner. Inmiddels was het begonnen te regenen. Dit creëerde samen met de zon een prachtige regenboog! Fantastisch mooi. Hebben geprobeerd om er foto’s van te maken, maar in werkelijkheid was het 10.000x mooier! Ook deze avond zijn we weer vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag heeft John een taxi voor ons geregeld en zijn we weer naar Mbale gegaan. Hier zijn we maar weer naar het zwembad gegaan. Dit keer hadden we het zwembad echt voor onszelf. Ideaal! Helaas kwamen de wolken het ook dit keer weer verpesten. Nadat we een half uur onder de douche hadden gestaan (tsja, die kosten van het toegangsbewijs moesten er toch uit..) zijn we weer naar het centrum gegaan. Vorige keer was Stephanie er om een bus uit te zoeken maar nu moesten we zelf. Jeu, op het ’busstation’ aangekomen bleek dit nog een flinke klus te zijn. Er kwamen gelijk 25 Ugandezen op ons af die ons allemaal wel in de bus wilden hebben.. Uiteindelijk hebben we voor een matatu gekozen. Deze was toen we er akkoord mee gingen nog leeg maar 2 seconden later zaten er al minstens 20 mensen in. En dat aantal werd steeds meer. Denk dat er uiteindelijk wel 30 mensen in zaten. Gelukkig hadden wij een bank voor ons drieën.. Onderweg zijn we nog aangehouden door de politie, er zaten toch echt teveel mensen in. De chauffeur kreeg een boete en er moesten 3 mensen uitstappen.. 10 meter verder zijn er weer 3 nieuwe mensen ingestapt maar dat terzijde.. Die chauffeur reed echt als een malle. Gosh, aangezien het wegdek ook niet echt denderend was werden we tig keer gelanceerd. Die Ugandezen moeten blij zijn dat ze niet zo lang zijn.. Maar ook deze rit hebben we weer overleefd. We kunnen terugzien op een paar hele leuke dagen, waarin we echt hebben genoten!

Liefs, Wijtske

Heftig dagje!

Gister had ik een A-duty, dus ik moest werken van 7 tot 15 uur ’s middags. Elsbeth en Wijtske konden lekker op hun bedje blijven liggen, terwijl ik de kinderen aan het badderen en voeden was. De eerste twee uurtjes is het wel redelijk druk om iedereen in de kleren te krijgen, maar daarna zit je al snel op de veranda te genieten van de spelende kinderen. Het leek weer een rustige ochtend te worden. Els ging samen met nog twee stafleden en twee kinderen, Polly en Rehema naar het ziekenhuis. Polly is vorige week gebracht, ze is een meisje van 5 jaar en heeft ontzettend veel buikpijn. Haar moeder heeft van alles geprobeerd en afgereisd om er achter te komen wat het zou kunnen zijn, maar er is niks uitgekomen. Polly huilt veel en mist haar moeder. Door haar buikpijn en verdriet heeft ze de laatste tijd niet veel gegeten en is ze ondervoed. Rehema is hier al wat langer, ze is ongeveer anderhalf jaar oud en positief getest op HIV. Een aantal weken geleden zijn ze er achter gekomen, dat ze een gaatje in haar hartje heeft (tussen de twee boezems). In december gaan ze naar het ziekenhuis in Kampala waar het verder onderzocht wordt. Ze hopen dat ze haar daar verder kunnen helpen. Ze heeft ook nog een longinfectie en heeft daarom een raar ‘kucheltje’. Gister hebben ze haar getest op TBC, maar dit blijkt ze niet te hebben, gelukkig!
Ze zijn met deze kinderen naar dokter Florence gegaan. Hier hebben ze de hele week al op gewacht, maar ze was steeds niet aanwezig.
Nadat ze al een tijdje weg waren, kwam de auto van Simon het terrein op rijden met Els naast hem zittende. Vreemd, want Els was in de andere auto weggegaan… We zagen dat Els een groter kind in doeken op schoot had. Huilen, huilen, huilen… We hielden de deur voor haar open en het kind, Patrick, werd naar binnen gebracht. Iedereen had meteen in de gaten, dat dit niet goed was. Els haastte zich naar de medicijnkamer en vroeg om hulp. ‘Deze jongen zijn vader is een witchdokter (toverdokter) en hij heeft zijn kind gebruikt als offer!’ liet Els ons weten. Samen met Janneke, een Nederlandse verpleegster, hebben we hebben we hem in bad gedaan, melk gegeven en zijn wonden ingepakt. Hij was doodsbang en had ontzettend veel pijn en verdriet. Echt verschrikkelijk, hoe dit kereltje is toegetakeld! Zijn hele lichaam zit vol met littekens en grote open wonden. Zijn vader sneed stukjes vlees uit hem om te offeren voor zijn goden. Er schijnen hier veel meer van die zogenaamde toverdokters te zijn. ’s Nachts lag Patrick buiten op een offerplaats. Toen de buren van Patrick hier achterkwamen hebben ze de politie gewaarschuwd. De vader en moeder zijn opgepakt, zij zitten nu in de gevangenis. Gisteravond hebben we met de hele groep gebeden. We bidden voor hem, dat hij zich veilig en geliefd mag voelen en dat alle kwaads hem zal verlaten. We proberen hem zoveel mogelijk te vertellen en te laten merken, dat hij hier veilig is, geliefd wordt en dat hier goed voor hem gezorgd wordt. Patrick is lichamelijk, geestelijk en spiritueel heel erg beschadigd en we hopen dat we hem er hier weer een beetje bovenop kunnen helpen.

Na mijn dienst ben ik met Peter en Jeltje, een Nederlands echtpaar, die hier afgelopen weekend zijn gekomen, naar de YWAM base gegaan. Van daar zijn we met Lorenze en Leah naar het hospital gegaan om voor de zieke mensen daar te bidden, het Woord te brengen en brood uit te delen. Dit doen Lorenze en Leah elke vrijdag op de namiddag. Het leek mij wel bijzonder om een keer mee te gaan. De zieke mensen waren blij met onze komst, we konden op een aantal ernstig zieke gezichten nog een glimlach ontdekken.
Sjonge jonge, ik dacht dat ik wel een beetje aan de omstandigheden hier in Afrika gewend was, maar dit was toch wel weer schokkend. Ik hoorde de mensen in MCL al zeuren over de zusters die niet goed hun werk doen of over het eten wat niet lekker is… Hier moet de familie de patiënt verzorgen en eten geven en zijn de zusters (twee voor zestig patiënten ongeveer) er alleen voor de medische handelingen. Je moet geluk hebben als het ziekenhuis het materiaal voor de medische handelingen of medicijnen heeft, anders moet je dat ook nog zelf halen. De bedden staan bijna stijf tegen elkaar aan, op sommige bedden liggen twee patiënten, een aantal mensen liggen op de grond en er mensen liggen buiten op een matje. Nou en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die in die bedden lagen.
Dit waren wel even twee heftige indrukwekkende dingen op één dag. Vandaag heb ik tot 18 uur vrij en mag ik weer een hele nacht doorwerken. Afgelopen nacht waren er veel huilende en zieke kinderen. Ik hoop dat we komende nacht een beetje een goede nacht mogen hebben.

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Veel liefs Joke

Beetje veel...

Maandagochtend werd ik door Joke en Wijtske uit bed geroepen met de vraag: Ga je ook mee om een ‘echte’ Ugandese school te bezoeken? In het weekend zijn er namelijk twee mannen van omroep Zeeland gearriveerd. Zij kwamen een videoreportage maken over Amecet en de scholen in Soroti. In het weekend zijn ze aan ons voorgesteld en op deze manier was hun bekend dat wij alle drie leerkrachten zijn. Wij waren helemaal enthousiast toen ze ons vroegen mee te gaan naar twee islamitische scholen die ze dan gingen bezoeken. Natuurlijk hebben we de school van YWAM al bezocht maar dit is niet te vergelijken met een ‘echte’ Ugandese school. De klassen van de YWAM school zijn maximaal 30 kinderen groot. Een echte luxe dus voor de leerkrachten. De islamitische scholen hebben in totaal bijna 1000 kinderen, per klas meer dan honderd! In ‘the office’ van het hoofd van de school vind je allemaal statistieken aan de muur. In de ene tabel staat vermeld hoeveel kinderen (jongens en meiden apart geteld en dan het totaal) er op school zijn. In weer een andere tabel staat per klas vermeld hoeveel kinderen er wees zijn, wie zijn vader of moeder niet meer heeft. En weer een andere tabel staat het rooster voor de leerkrachten.. Ga zo maar door.
We kwamen helaas niet rond de juiste tijd om een les mee te maken. Kinderen zitten op dit moment in de examentijd. De lagere klassen hadden hun examens al gemaakt, vorige week volgens mij, en dan is het ook heel normaal om gewoon niet meer naar school te komen. De laatste schooldag is officieel eind november. Toch kun je het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze thuis blijven. Wanneer de examens zijn gemaakt zit de leerkracht namelijk de hele dag achter zijn bureau na te kijken en de kinderen die er wel zijn zitten in de schoolbanken te niksen. P6 maakte maandag een van hun examens. Het hoofd van de school liet ons trots zien hoe ze de kinderen in de banken hadden gezet, op een manier waarbij ze niet in staat zouden zijn bij elkaar te kijken. Ze willen graag weten wat het kind zelf weet en heeft geleerd het afgelopen jaar. Klinkt goed toch? Heel professioneel. Toch miste er iets voor mijn gevoel.. Ja, waar was de leraar die het groepje kinderen moest observeren? Op die vraag antwoordde het hoofd van de school (als of het de normaalste zaak van de wereld was): ‘Die zit buiten, hij observeert vanaf buiten’. Vanbinnen lig je dan helemaal dubbel van het lachen.

Inmiddels is onze slaapkamer in het staffhouse wel weer toe aan een schoonmaakbeurt. Laten we het er op houden dat het nu gezellig rommelig is maar het vandaag of ergens deze week wel nodig is de bezem er door te halen. Het afval dat wij verzamelen moeten we zelf verbranden. Het groente, fruit en tuinafval gaat in een groot gat in de grond achter het staffhouse.
Gister was het trouwens weer zo ver.. water ‘op’. Het is dan even niet mogelijk te douchen, de wc door te spoelen etc. Wc doorspoelen doen we dan door de spoelbak te vullen met regenwater dat wordt opgevangen in de regentonnen buiten. Tsja, je moet wat. Het water dat bij ons uit de kraan komt is afkomstig uit een aantal grote tanks die op de rock van Soroti staan. Zo nu en dan maken ze de tank schoon of er is simpel genoeg niet voldoende aanlevering. Gelukkig was het probleem vanochtend weer verholpen.

Woensdag zijn we weer een ervaring rijker geworden. Wijtske is namelijk voor een malariatest geweest in het hospital naast Amecet. Ze voelde zich niet helemaal op en top fit. Ik zal jullie meteen even geruststellen, de uitslag was negatief. Geen malaria! Maar goed, hebben we dit ook eens meegemaakt. Korte omschrijving van het proces. We kunnen hier door een kleine poort in de heg zo naar de buren lopen. Daar aangekomen vraag je de test aan en betaal je meteen 2000 shilling, nog niet eens een euro. Wijtske nam plaats op de stoel in ‘het lab’ waar een super klein gaatje in haar vinger werd geprikt voor bloed. Dit bloed werd op een glaasje uitgestreken en dat was het, voor ons dan. Er werd ons verteld dat we over een half uur terug konden komen. We hebben er maar een uur van gemaakt want ja, je weet hoe het werkt met Afrikaanse tijden.

groetjes Elsbeth

Een teken van leven!

Hallo allemaal!
Bij dezen weer even een levensteken vanuit Uganda! Aan mij vandaag de eer om jullie iets te vertellen over onze belevenissen.. Om het overzichtelijk te maken, werk ik met kopjes. Veel leesplezier!

Kindertehuis
Aangezien het niet zo druk was in het kindertehuis zijn we druk bezig geweest met het, opnieuw, beschilderen van de watertank. Dit project is bijna afgelopen! En ik moet zeggen dat we er echt wel trots op mogen zijn.. Ziet er weer een stuk frisser uit! Deze week zijn er weer 2 kinderen gekomen. Een baby, Edwin, van zo’n 2 maanden oud en een meisje, Susan, van 2,5 jaar oud. Susan is de zus van Abraham, een baby die hier nu een aantal weken is. Hun moeder is vorige week overleden. Om de familie nu enigszins te verlichten heeft Els haar ook opgenomen. De familie wilde graag dat ze getest werd en ze had ook last van diarree e.d. Gelukkig is ze negatief getest! Verder is er deze week een meisje, Eveline, naar huis gegaan. Zij is hier ongeveer een jaar geweest. Gisteren en vandaag zijn er nog wel ‘intake-gesprekjes’ gaande, dus ik denk dat er spoedig meer kinderen volgen.

Pre-school
Afgelopen maandag zijn we naar de pre-school geweest. Om kwart over 7 vertrok de schoolbus. De schoolbus haalt alle kinderen op en brengt dan eerst een lichting naar de pre-school om vervolgens door te rijden naar de primary-school. Op school aangekomen zijnde, konden we eerst de lokalen (babyclass/middleclass/topclass) even bekijken voordat de ‘les’ zou beginnen. De lokalen zagen er best leuk uit! Het alfabet was op de muur geschilderd/cijfermuur/kinderwerk e.d. Er was gewoon sprake van een rijke leeromgeving! Achteraf hoorden we dat er verschillende YWAM-teams en Nederlanders zijn geweest die zich hiervoor ingezet hebben. Ugandezen zijn uit zichzelf niet zo ‘muurversierderig’. Om 8 uur ging de bel. Alle kinderen moesten in de rij staan. De kinderen reageerden steeds in koor op de teacher. Goodmorning children! GOODMORNING TEACHER! How are you? WE ARE FINE! Daarna werden wij welkom geheten: YOU ARE MOST WELCOME OUR TEACHERS! Vervolgens werd het Ugandese volkslied gezongen en toen marcheerden ze weg richting bibleclass. Werkelijk, hilarisch! Om de bijgewoonde lessen kort samen te vatten: veel herhaling, kinderen reageren allemaal in koor, weinig interactie en weinig tot geen individuele begeleiding.

Primary-school
De volgende dag zijn we naar de basisschool geweest. Hier ging het eigenlijk precies hetzelfde. In elke klas waar we kwamen werden we welkom geheten, ze sprongen gelijk in het gelid. Wanneer er geen ruimte voor ons was om te zitten gingen er gewoon een paar kinderen staan. Ook hier weinig interactie, veel herhaling en alle antwoorden moeten in koor. Doen we het in Nederland dus toch zo beroerd nog niet.. Arja heeft ons gevraagd of wij een paar uurtjes van de laatste schooldag voor onze rekening willen nemen. We gaan nu een soort van spellenciruit voor ze organiseren. We zijn benieuwd! Aan het einde van dit bericht staat nog een filmpje met een aantal impressies van de beide scholen.

Vrije dag
Gisteren hadden we onze vrije dag. Zijn dit keer wat vroeger uit bed gekomen.. Hadden ’s ochtends een brunchdate op de base, waar Stephanie woont. Zij is de Duitse verpleegkundige die hier ook als vrijwilligster werkt. Ze wil graag met alle muzunghu’s (blanken) een soort bijbelkring opzetten. Dit was gisteren voor het eerst en zeker voor herhaling vatbaar. Hierna zijn we naar town gegaan. Ons doel voor vandaag was de markt van Soroti verkennen! Werkelijk.. 80.000 kippen in een hokje, het vlees hangt gewoon aan een haak (niet bepaald muskietenvrij), overal waar je ziet staan zakken met rijst/bonen/erwten/suiker e.d. Verder wordt er veel fruit verkocht. Vet veel dezelfde kraampjes.. Je kunt je niet voorstellen dat ze er allemaal van kunnen bestaan. Moet bekennen dat ik m’n boodschappen toch liever in een supermarkt haal.. Elsbeth heeft trouwens hele leuke stofjes gekocht! Afdingen is hier wel een belangrijk item, ze proberen de muzunghu’s uiteraard behoorlijk af te zetten. Maar gelukkig zijn wij ook niet op ons achterhoofd gevallen..

Straatbeeld
Als afsluiting nog even een stukje over het straatbeeld van Afrika. Moet zeggen dat we ondertussen nergens meer vreemd van opkijken.. De mensen vervoeren echt alles per fiets! Overal waar je kijkt, er lopen of fietsen mensen.. (in een Afrikaans tempo, vergeleken met hun hebben wij de pas er goed in). Verder rijden de auto’s echt snoeihard.. Je moet zo nu en dan gewoon aan de kant springen. De open vrachtwagens met honderden Afrikanen in de laadbak, blijf ik persoonlijk echt leuk vinden.. Je wilt niet weten hoeveel personen en goederen er in een Afrikaanse vrachtwagen passen! Als muzunghu blijf je hier een bezienswaardigheid. Mensen roepen je, kinderen willen je een hand geven, iedereen kijkt je aan (verbaast me nog dat er nog geen enkele fietser van z’n fiets is gevallen..). Voelen ons hier súver belangrijk!

Groetjes, Wijtske

een dagje vrij!

Hier alweer even een berichtje vanuit Oeganda. We hadden vandaag een dagje vrij, heerlijk even. Als we aan het werk zijn, hebben we het niet heel erg druk, omdat er zo weinig kinderen zijn. Maar het is wel lekker om even een hele dag gewoon je eigen ding te doen. We hadden bedacht om wel ook echt even iets te gaan doen.

We lagen vanochtend heerlijk op bed, dat beviel zo goed, dat we maar tot 13 uur zijn blijven liggen. Natuurlijk waren we door de kids al lang wakker gemaakt, maar lekker even boekje lezen, beetje lui zijn, nadenken en gezellig kletsen. Ja, daar hebben we hier Oeganda gewoon lekker de tijd voor. Het is ook wel even heel erg lekker, want we hebben hier zoveel indrukken en dingen die we meemaken, waar je dan toch even over na kunt denken.

Na het luilakken zijn we maar even er op uit geweest. Een wandeling naar een hoge rots hier bij de stad Soroti. Natuurlijk zijn we eerst een keer verkeerd gelopen... Wat wil je ook als je met drie vrouwen loopt, zullen de meeste mannelijke lezers wel denken! Alle drie een andere kant op willen, alle drie denken dat ze de goede richting in het hoofd hebben, maar ook alle drie zeggen dat we het niet zeker weten, omdat ons richting gevoel niet zo goed is! haha, zo grappig. Uiteindelijk had Elsbeth het goed! Ja, Andries, ze heeft toch nog wel een beetje richtingsgevoel. Helaas had ik mijn pen met kompas nog op de kamer laten liggen, die ik van Margriet en Nynke heb gekregen. Anders had deze mij nog even kunnen helpen. Het wegennet is hier trouwens ook heel vrijblijvend. Mensen creeëren zelf weer nieuwe weggetjes door over een stuk gras af te snijden. Dit maakt het hebben van een richtingsgevoel ook een stukje moeilijker. Wij zijn er natuurlijk ook goed in om excuses te bedenken!

Maar goed, uiteindelijk hebben we de rots gevonden. We zijn er op geklommen en hebben genoten van het uitzicht! Op de foto's kunnen jullie zien waar we zijn geweest.

Onderaan de rots stond het Soroti hotel, waar we nog even wat gedronken hebben. Ideaal, we kunnen hier voor 30 eurocent een flesje fris krijgen. Gisteravond zijn we ook in dat hotel wezen eten met de Nederlanders van Amecet en Amun. Heel gezellig even, gewoon lekker Nederlands praten, en leuk even contacten met Ton, Arja en Els.

Ook nog wel even leuk om te vertellen hoe het daar ging, op z'n Afrikaans dus! We hebben in totaal daar 3 uur gezeten. Eerst een bestelling opgenomen, daarna een uur gewacht. Toen kwam de ober vertellen, dat er geen koeienvlees was, of we wel wat anders wilden bestellen. Na weer een half uurtje wachten kwam ons voorgerecht, behalve die van Elsbeth. Toen we het allemaal op hadden kwam de ober het afruimen, 'ow ik ben de soep vergeten' van Elsbeth dus. Deze kwam een kwartier later, niet met 2 stukjes stokbrood, maar een rasechte donut. Lekkere combinatie! Na weer een tijdje wachten kwam dan toch het hoofdgerecht. Joepie, dachten wij, behalve Arja, want die had ijskoude spaghetti. De ober was zo vriendelijk om dit voor haar op te warmen. Uit eten gaan in Afrika is een heel avontuur op zichzelf!

Tot de volgende blog maar weer! De foto's van de wandeling kun je zien op http://www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

veel liefs Joke

Creatieve middag

Yoga familie, vrienden, kennissen, bekenden en iedereen die maar een kijkje komt nemen op onze site!

Onze werkdag voor vandaag zit er weer op. Vandaag hadden we voor het eerst met zijn drieën een dienst dus.. Alle drie vroeg uit bed zodat we 7 uur in Amecet konden zijn. Kan merken dat we een beetje zijn ingewerkt en meer ons eigen gang kunnen gaan. Het is echt lekker dat je weet wat er moet gebeuren en waar alles staat en vooral dat je niet meer alles hoeft te vragen. Het jammere is alleen dat er niet veel baby's/kinderen zijn op dit moment. Vandaag was er meer staff dan kinderen. Wij voelden ons dan ook een beetje over. Dit hebben we gelukkig creatief opgelost. Op het terrein van Amecet zijn een aantal watertanken, hier vangen ze het regenwater in op. Deze tanken zijn jaren geleden al eens beschilderd maar inmiddels is de verf erg vervaagd door de zon. Vandaag kregen ze eindelijk een opknapbeurt! Joke heeft super hard staan werken in de tuin.. grond om geploegd en planten verplaatst en daarbij lekker verbrand! Pff! Goed smeren met aftersun dus!
Vanavond is een ’hollandse avond’. We gaan met alle Nederlandse staff naar town om daar met z'n allen een hapje te eten. Morgen hebben we onze vrije dag en gaan we er met z’n drieën op uit. Omgeving verkennen.. Op avontuur!

Voor foto's van de kids en het huis kun je kijken op: www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Liefs Elsbeth

Eerste werkdag in Amecet!

Zo mijn eerste werkdag zit er zo'n beetje op. Ik had vandaag een dienst van 7 uur tot 15 uur. Vanochtend werd ik om half 7 gewekt door huilende baby's. Wijtske en Elsbeth zeiden al, ga er maar snel heen om ze te troosten kunnen wij verder slapen! Om 7 uur hebben we met de oudere baby's/peuters ontbeten. Het is allemaal nog wennen wat er wanneer moet gebeuren. Ik kon gelukkig met een ander Nederlands meisje samenwerken. Zij heeft me veel over het werk en de kinderen verteld. Het is momenteel niet heel erg druk in Amecet. Er zijn 5 baby's van een aantal weken oud en 7 oudere baby's/peuters. Alle kinderen hebben wel een verhaal... Eén van de kinderen heeft geen aids, maar heeft een bepaalde botziekte, waar ik de naam niet meer van weet, waardoor hij heel snel iets breekt. Nu heeft hij twee gebroken benen. We moeten ontzettend voorzichtig met hem zijn. Hij ligt de hele dag in zijn stoeltje en kan niks. Het jongetje met de pet is nu 9 jaar. Drie jaar geleden is hij ook al in Amecet geweest, daarna is hij naar familie gegaan. Tijdens deze drie jaar is hij helemaal niks gegroeid, vandaar dat hij weer in Amecet is. Hier krijgt hij medicijnen en goed eten. Vanochtend was er een triest bericht, want de moeder van Sarah, een baby van 3 weken oud is vannacht overleden. Ze had ersntige leverkanker. Sarah is anderhalf week terug hier in Amecet gekomen, toen was ze twaalf dagen oud en had ze alleen nog maar suikerwater gehad. Het is heel bijzonder, dat ze het nu hier zo goed doet!

We moeten alle drie nog wel heel erg wennen hier. De nieuwe omgeving, de mensen en het werk. Ik heb vandaag alleen wel ontzettend genoten van de kids! Wat een schatjes allemaal! Ik heb nog weer even een paar foto's van de kinderen erbij gedaan. Nu maar weer even aan de slag hier.

veel liefs, Joke

Het eerste bericht vanuit Oeganda!!!

Na twee dagen reizen zijn we dan eindelijk in Soroti aangekomen. De vliegtuigreis was erg lang en vermoeiend. Tijdens de vlucht van Dubai naar Entebbe was nog een extra tussenstop in Ethiopië. Hier was Wijtske niet zo blij mee. Nog een keer dalen en opstijgen… We waren blij dat we woensdagmiddag op werden gewacht door Fred van het Flightmotel in Entebbe! De bagage werd voor ons in de taxi gebracht. Ook stonden er nog luitjes van de jeugdgevangenis in Kampala op het vliegveld te wachten. Zij kregen meegebrachte apotheekspullen van Wijtske. De mensen van het hotel waren erg aardig en we hadden een mooie kamer met vier bedden. We zijn lekker op bed geploft. Wijtske was nog al ziekjes geworden van de reis, dus die had dat ook wel nodig. Even later kwam Julius, onze personal-begeleider. Hij heeft ons aan het eind van de middag Entebbe nog even laten zien. Erg indrukwekkend allemaal. In Entebbe zijn ze wel gewend aan blanke mensen, maar toch voelden we ons wel bekeken.
Terug in het hotel zijn we samen met Julius gaan eten. Elsbeth ging even wat nieuws proberen, Matoke, dit zijn gekookte en gepureerde bananen. Het was best lekker, maar niet iets wat je te vaak moet eten. Daarna ging we om 8 uur al slapen. Sjonge wat waren we moe. We hadden een nacht overgeslagen wat slapen betreft.
Na een goede nachtrust werden we ’s ochtends gewekt door de wekker! We hadden met Julius afgesproken dat we om 8 uur zouden vertrekken. Eerst hebben we uiteraard nog even een ontbijtje gescoord. Ondertussen had Julius een taxi gebeld, welke ons naar Kampala zou brengen. Nadat alle koffers weer in de taxi waren gepropt kon onze trip naar Kampala beginnen. Gosh, wat was het druk in Kampala! Toen we uitstapten stonden we gelijk met onze slippers in de modder, het had behoorlijk geregend. Er kwam iemand naar ons toe die al onze koffers begon uit te laden en ons beveelde hem te gaan volgen. Nadat we Julius even hadden aangekeken, wisten we dat het oké was. Bomvol was het in de straatjes. We moesten de leader goed volgen, want alleen wist je echt niet waar je naartoe moest lopen! Toen we bij het ‘busstation’ kwamen liepen er gelijk allemaal Ugandezen op ons af. Iedereen probeerde je in zijn bus te krijgen. Wat waren wij blij met onze Juluis! Hij was aan het onderhandelen over de prijs, terwijl wij vast mochten gaan zitten. We moesten nog een flinke poos wachten (de bus moest eerst vol zijn) voordat we konden vertrekken. Gedurende de wachttijd hoefden we ons niet te vervelen! Er kwamen allerlei mensen in de bus die hun goederen (water/sokken/mobiele telefoons/t-shirts/cd’s/vlees, je kan het zo gek niet bedenken!) probeerden te verkopen. De rit naar Soroti was een belevenis op zich. Wat een totaal andere wereld! Kampala is de hoofdstad, dus nog redelijk veel voorzieningen en gebouwen, maar daarna kwamen al snel de echte villages in beeld. Het is dus echt zoals op de foto’s! Bij elke stop kwamen er tientallen Ugandezen richting de bus rennen om hun goederen aan de man te brengen. Kippen op stokjes, drinken, koffers, schoenen, etc.. Je leert hier wel nee zeggen! Na tientallen stops kwamen we dan eindelijk in Soroti aan. Els haalde ons met de auto op van het zogenaamde busstation. Bij Amecet aangekomen kregen we meteen een kamer toegewezen, gezellig met zijn drieën. ’s Avonds de eerste maaltijd, soort van wrap met vlees wat behoorlijk taai was. Later op de avond hebben we Els verteld van de acties en giften en het geldbedrag wat dit op heeft geleverd. Een groot bedrag wat bij vertrek op €9500,- stond! Echt een super groot bedrag waardoor Els een beetje sprakeloos was. Wel wordt er al nagedacht over wat we met dit geld gaan doen hier. Volgens andere Nederlandse meiden ben je, wanneer je de euro’s in Shilings omrekent, in een klap miljonair hier! We kunnen dus zeker iets moois met dit geld gaan doen.
Op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda kun je de foto's bekijken van de reis. Dit was het voor nu, jullie horen snel weer van ons! Morgen is onze eerste werkdag, spannend!

Liefs Joke, Elsbeth en Wijtske

Het is bijna zover...

Nog maar 4 nachtjes slapen en dan vertrekken we naar Uganda! Nu nog even alles inpakken, checklijsten nakijken, laatste regeldingetjes doen en hoi zeggen tegen iedereen. Voor de mensen die het leuk vinden om te weten hoe wanneer we onderweg zijn, is hier ons reisschema. Dinsdagmiddag vertrekken we in de auto naar Düsseldorf, waarna we om 20.45 uur vliegen richting Dubai. Hier komen we om een uur of zes 's ochtends aan. Dan vliegen we om half negen richting Oeganda, waar we om een uur of drie weer landen. Op het vliegveld worden we opgewacht door iemand van het hotel in Entebbe. Er is voor ons een kamer geregeld waar we die nacht kunnen overnachten. Donderdagochtend worden we door Julius naar Soroti gebracht. En dan hopen we donderdag aan het eind van de middag aan te komen in Soroti.

Er zijn een aantal mensen die gevraagd hebben naar ons adres in Oeganda. Dit is: PO Box 792, Soroti, Uganda. We nemen onze mobiels mee, maar we kopen in Uganda een Ugandeze SIM kaart waar we mee kunnen bellen. Op ons eigen nummer kan gesmst worden.

En dan nog even over onze inzamelacties! We zitten nu tegen de 10.000 euro aan en de giften stromen nog steeds binnen! Echt ontzettend geweldig, hoeveel geld we daar mogen schenken. We houden jullie via deze site allemaal op de hoogte, wat er mee gedaan gaat worden! Iedereen super bedankt voor de acties en de giften!

You'll never walk alone!

Zondag 4 oktober was de PKN-kerk van Menaldum gezellig vol bij het Benefietconcert met de korpsen van Engwierum en Menaldum. De kerk was in Afrikaanse stijl aangekleed en met de muziek werd daar treffend op ingespeeld. Spreekstalmeester, journalist en cabaretier Ruurd Walinga zorgde voor de verbindende teksten en ‘wijze lessen’ tussen de fraaie muziekwerken. Zowel Joke als Elsbeth waren solistisch te beluisteren. Elsbeth op de bugel in Hymn for Africa en Joke samen met haar zus Inge in Perhaps Love. Het publiek bestaande uit o.a. fans van Joke, Wijtske en Elsbeth genoot zichtbaar en zorgden met hun aanwezigheid en enthousiasme ervoor dat de meiden niet alleen staan in hun missie naar Oeganda. Dit werd onderstreept door het bekende You’ll never walk Alone waarmee het concert besloten werd. De opbrengst bedroeg meer dan 1600 euro en nog steeds druppelen de giften binnen.

Hieronder een aantal indrukken van het concert, kijk voor meer foto's op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda !

Gezamenlijke repetitie in Engwierum

Vrijdag 25 september is het dan eindelijk zo ver. Leden van de Brassband uit Menaldum komen naar Engwierum om daar samen te repeteren voor het benefietconcert. Zoals iedereen altijd zegt: Een goede voorbereiding is het halve werk! Daarom hebben we nog een repetitie gepland. Dinsdag 29 september gaan de Engwierumers richting Menaldum! Hier een kleine impressie van de eerste gezamenlijke repetitie.........

Benefietconcert

KOM JE OOK?

Middagje Earnewald

Donderdag 16 juli zijn we voor een 'teambuildingsdagje' naar Earnewald geweest. Wij als drie dames hebben (heel stoer) een motorboot gehuurd. Dit moesten we alle drie natuurlijk eventjes proberen! Hier een paar foto's...

Sponsorgeld!

Het gaat ontzettend goed met het inzamelen van geld voor de kinderen van Amecet! Het geld komt vanzelf binnenstromen, maar er zijn ook weer een aantal leuke activiteiten georganiseerd.
* Zendingsgeld van de zondagsschool (Driesum-Wouterswoude) heeft €158,- opgebracht.
* Brassband Soli Deo Gloria uit Blije had in juni een sjongoerke in de kerk. De collecte na afloop van dit uurtje bracht €114,95 op.
* Wijtske heeft met groep 1/2 gewerkt over Afrika. Het zendingsgeld tijdens deze weken was voor Amecet; €102,47!
* De zondagsschool (Driesum-Wouterswoude) heeft een warm buffet georganiseerd. Resultaat: €394,50.
* Op 4 juli is Joke samen met Janneke van Vliet naar een verjaardagsfeestje van mevrouw Bos-Nijhuis in het zaaltje van de Koepelkerk geweest. Ze vierde haar 90e verjaardag en wilde haar verjaardagscadeau aan ons project schenken. Dit leverde een bedrag van €380,- op! Wij vonden het een heel erg lief en spontaan idee van mevrouw Bos-Nijhuis.
* Inge Westerhof heeft bij haar ouders vergieten vol besjes geplukt en deze verkocht aan haar vrienden. Besjes met liefde geplukt voor kinderen in Oeganda. Ze kreeg hiervoor €90,25.

Er zijn nog acties gaande of gaan nog komen:
* De protestantse gemeente in Oude Bildtzijl eo. heeft alle gemeenteleden een euro gegeven met de opdracht om deze in de vakantie door middel van eigen talenten te vermeerderen.
* In september gaan twee van ons meedoen aan een selectiedag voor LINGO! Hierna hopen we in de uitzending te mogen komen en natuurlijk veel geld te winnen voor Oeganda.
* 4 oktober hebben we om 16.00 uur in de kerk van Menaldum een benefietconcert met fanfare Euphonia uit Engwierum, brassband Halleluja uit Menaldum en met Ruurd Walinga. Entree is 5 euro
* familie Schaafsma en familie Koree zijn flessen(bonnetjes) aan het sparen

We zijn de 4000 euro al voorbij! Echt geweldig, maar we hopen natuurlijk dat dit nog veel meer zal worden!

Elfstedentocht!

Tweede pinksterdag hebben vier sportieve dames de Elstedentocht gefietst. Dit waren Karin, de zus van Joke, met haar collega's Froukje, Andrea en Romana! Wij vonden het ontzettend stoer dat ze 240 km op één dag even wilden gaan fietsen en dat ze tijdens de oefentochtjes hebben bedacht om zich te laten sponsoren voor ons project. Helemaal geweldig natuurlijk!
We hebben maandag 1 juni met een spandoek en appeltaart langs de kant gestaan om ze aan te moedigen. Het was heerlijk mooi weer met wel een stevig windje erbij!

Helaas lukte het Froukje niet meer om nog verder te fietsen dan Sneek. De andere drie hebben de hele tocht uit kunnen fietsen. Wij zijn super trots op jullie alle vier, dat jullie met z'n vieren zo'n groot aantal kilometers hebben gefietst! En daarnaast ook nog ruim 400 euro hebben opgehaald! Sponsors, heel erg bedankt voor jullie bijdrage!

Hieronder nog even een aantal foto's van deze dag

Belijdenis

Pinksterzondag 31 mei heb ik belijdenis gedaan. Het was een hele bijzondere dienst met een volle kerk, mooie muziek en liturgie en heerlijk relaxed! Ik heb er van genoten en ben blij met de keuze die ik gemaakt heb. Ik ervaar Gods steun tijdens de voorbereidingen van onze reis en dat voelt ontzettend goed! Ik hoop dat we Zijn steun hierbij kunnen blijven ervaren.
Op http://www.kerkomroep.nl/ is een geluidsopname van de dienst te vinden. (je kunt zoeken naar: pelikaan kerk leeuwarden, 31 mei 2009)

Bij de uitgang van de dienst hadden we nog een collecte voor de kinderen in Uganda. Iedereen bedankt voor zijn of haar bijdrage.

Zaterdag 30 mei 2009 stond er een klein interview in het Friesch Dagblad:

Tickets geboekt!

We hebben afgelopen week de tickets geboekt! Dus de reis en datum zijn nu definitief. We vertrekken op 27 oktober 2009 rond 21.00 uur vanaf Düsseldorf en op 10 februari 2010 komen we hier rond 15.00 uur weer aan.

Sponsors!

Het eerste sponsorgeld is al binnen! Er zijn spontaan sponsoracties bedacht om geld voor ons project bij elkaar te sprokkelen. Wij vinden dat natuurlijk geweldig!

Met dit sponsorgeld steunen we de kinderen en de medewerkers van Amecet, zodat deze kinderen de verzorging en medicijnen kunnen krijgen, die ze nodig hebben.

De acties die zijn of nog worden ondernomen:

• kinderen van de zondagschool Driesum/Wouterswoude zamelen geld in
• statiegeldflessen worden gespaard door fam. Schaafsma
• collecte van de groeigroepen van Oude Bildtzijl en Hijum
• Romana, Andrea, Froukje en Karin laten zich sponsoren voor het fietsen van de elfstedentocht
• benefietconcert door fanfare Euphonia (Engwierum) en brassband Halleluja (Menaldum) in Menaldum op 4 oktober 2009 (informatie volgt nog)

Ook zijn er al een aantal giften op onze rekening gestort. Ontzettend bedankt!

Even voorstellen...

Hallo! Ik ben Elsbeth Koree, 21 jaar en woon in Wytgaard samen met mijn vriend. Het afgelopen jaar ben ik afgestudeerd aan de Pabo en op dit moment volg ik de master Speciaal onderwijs. Werkervaring doe ik op, op SBO de Aquamarijn in Leeuwarden waar ik zo nu en dan ook al invalwerk doe.
In het weekend heb ik een bijbaantje op Lauwersoog. Een grote hobby van mij is bugelspelen wat ik doe bij een fanfare in Engwierum. Daarnaast vind ik het ook erg leuk om naar concerten of festivals te gaan.

Onze reis naar Uganda? Daar heb ik ontzettend veel zin in en zie het als een grote uitdaging. Samen met Wijtske en Joke hoop ik daar veel te kunnen betekenen voor de bevolking en zelf veel te leren. Uganda.. here we come!!


Ik ben Wijtske Schaafsma, 22 jaar en woon in Wouterswoude. Vorig jaar heb ik de PABO afgerond. Sinds die tijd ben ik, drie dagen in de week, juf van groep 0/1/2. Daarnaast ben ik poolkracht bij de Thuiszorg.

Het lijkt me ontzettend mooi om ook de kinderen in Uganda liefde te mogen geven. Om te leven volgens het voorbeeld van Jezus. Ik hoop en bid ook echt dat de liefde van Jezus zichtbaar mag zijn door mij.

Ik ben Joke Westerhof, 23 jaar en woon in Leeuwarden. Ik heb de PABO afgerond en doe nu nog een jaar een master Speciaal onderwijs. Ik heb mijn leerwerkplek op SBO De Súdwester in Sneek. Naast de opleiding en het werk ben ik nog veel bezig met cornet spelen in 3 brassbands.

Ik heb ontzettend veel zin om naar Uganda te gaan. Ik ben erg benieuwd naar hoe het aan de andere kant van de wereld is. Ik denk dat ik daar veel indrukwekkende ervaringen op zal doen en hoop dat ik daar de tijd dat ik daar ben veel voor de kinderen kan betekenen. Dat ze onze liefde voor hun mogen ervaren en natuurlijk de liefde die Jezus voor ze heeft!

Joke, Els en Wijts are going to Uganda!

Voor een periode van ongeveer drie maanden (eind oktober – begin februari) gaan wij met z'n drieën naar Oeganda. Wij gaan daar in een kindertehuis werken voor de organisatie ‘Jeugd met een Opdracht’ . In dit kindertehuis kunnen twintig kinderen worden opgevangen. Vaak zijn het jonge kinderen die al wees zijn én die AIDS hebben of HIV-positief zijn. De kinderen worden voor kortere of langere tijd in het kindertehuis opgevangen. De basisgedachte van het werk is ‘ieder kind is een geliefd schepsel van God’.

Na het verlenen van de eerste zorg aan de jonge kinderen is het streven van de staf van het kindertehuis dat de kinderen uiteindelijk weer terug kunnen gaan naar hun familie. Vanuit het kindertehuis wordt er dan nazorg aangeboden door bijvoorbeeld voedselpakketten en medicijnen te verstrekken en soms door het geven van praktische steun in de vorm van het laten ploegen van het land. Dit laatste wordt vooral gedaan voor de oma’s die vaak arm en zwak zijn en toch de zorg hebben voor hun kleinkinderen.

De kinderen die helemaal geen familie hebben om op terug te kunnen vallen worden opgenomen in een ander kindertehuis. De staf van dit kindertehuis probeert een normaal gezinsleven op te bouwen. De kinderen gaan naar school, spelen, helpen mee in huis etc. Ook in dit kindertehuis is plaats voor twintig kinderen.

Voor de oudere kinderen hopen wij in de maanden december en januari een vakantieschool te organiseren. De kinderen kunnen niet goed lezen en schrijven, daarom gaan wij hierin les geven. Daarnaast gaan wij ook veel creatieve activiteiten met ze ondernemen.

Het zien van de foto's en filmpjes is erg indrukwekkend. Het lijkt ons ontzettend mooi om deze kinderen liefde te mogen geven. Om te leven volgens het voorbeeld van Jezus.

Uitzending van Onverwacht bezoek

Uitzending van maandag 21 januari 2008 om 22:12

Twee jaar geleden verkochten Arja en Ton hun huis en vertrokken naar Afrika. Het doel was een nieuwe invulling aan hun bestaan te geven in plaats van rustig naar hun pensioen te `sukkelen'. De bestemming werd Uganda om aldaar voor tien met Aids besmette weeskinderen te gaan zorgen. Hun nieuwe thuis is Amecet'n amun, hetgeen `huis van de hoop' betekent. Hun eigen, inmiddels volwassen kinderen Tim en Nanja bleven achter in Nederland.

In deze aflevering zien we hoe Arja en Ton hun weeskinderen naast een goed en liefdevol bestaan, ook een duwtje in de rug geven naar een betere toekomst. Dit nieuwe bestaan geeft Arja en Ton in Afrika veel voldoening, maar heeft ook zo z'n prijs: ze missen hun kinderen en kleinkinderen. Ton heeft bijvoorbeeld nog nooit hun elf maanden oude kleinzoon in zijn armen kunnen sluiten. De emoties lopen dan ook hoog op als dochter Nanja, totaal onverwacht, met de kleine Jasper in Oeganda verschijnt.
http://www.eo.nl/programma/onverwachtbezoek/2007-2008/page/-/mediaplayer/index.esp?aflid=9270389