Na twee dagen reizen zijn we dan eindelijk in Soroti aangekomen. De vliegtuigreis was erg lang en vermoeiend. Tijdens de vlucht van Dubai naar Entebbe was nog een extra tussenstop in Ethiopië. Hier was Wijtske niet zo blij mee. Nog een keer dalen en opstijgen… We waren blij dat we woensdagmiddag op werden gewacht door Fred van het Flightmotel in Entebbe! De bagage werd voor ons in de taxi gebracht. Ook stonden er nog luitjes van de jeugdgevangenis in Kampala op het vliegveld te wachten. Zij kregen meegebrachte apotheekspullen van Wijtske. De mensen van het hotel waren erg aardig en we hadden een mooie kamer met vier bedden. We zijn lekker op bed geploft. Wijtske was nog al ziekjes geworden van de reis, dus die had dat ook wel nodig. Even later kwam Julius, onze personal-begeleider. Hij heeft ons aan het eind van de middag Entebbe nog even laten zien. Erg indrukwekkend allemaal. In Entebbe zijn ze wel gewend aan blanke mensen, maar toch voelden we ons wel bekeken.
Terug in het hotel zijn we samen met Julius gaan eten. Elsbeth ging even wat nieuws proberen, Matoke, dit zijn gekookte en gepureerde bananen. Het was best lekker, maar niet iets wat je te vaak moet eten. Daarna ging we om 8 uur al slapen. Sjonge wat waren we moe. We hadden een nacht overgeslagen wat slapen betreft.
Na een goede nachtrust werden we ’s ochtends gewekt door de wekker! We hadden met Julius afgesproken dat we om 8 uur zouden vertrekken. Eerst hebben we uiteraard nog even een ontbijtje gescoord. Ondertussen had Julius een taxi gebeld, welke ons naar Kampala zou brengen. Nadat alle koffers weer in de taxi waren gepropt kon onze trip naar Kampala beginnen. Gosh, wat was het druk in Kampala! Toen we uitstapten stonden we gelijk met onze slippers in de modder, het had behoorlijk geregend. Er kwam iemand naar ons toe die al onze koffers begon uit te laden en ons beveelde hem te gaan volgen. Nadat we Julius even hadden aangekeken, wisten we dat het oké was. Bomvol was het in de straatjes. We moesten de leader goed volgen, want alleen wist je echt niet waar je naartoe moest lopen! Toen we bij het ‘busstation’ kwamen liepen er gelijk allemaal Ugandezen op ons af. Iedereen probeerde je in zijn bus te krijgen. Wat waren wij blij met onze Juluis! Hij was aan het onderhandelen over de prijs, terwijl wij vast mochten gaan zitten. We moesten nog een flinke poos wachten (de bus moest eerst vol zijn) voordat we konden vertrekken. Gedurende de wachttijd hoefden we ons niet te vervelen! Er kwamen allerlei mensen in de bus die hun goederen (water/sokken/mobiele telefoons/t-shirts/cd’s/vlees, je kan het zo gek niet bedenken!) probeerden te verkopen. De rit naar Soroti was een belevenis op zich. Wat een totaal andere wereld! Kampala is de hoofdstad, dus nog redelijk veel voorzieningen en gebouwen, maar daarna kwamen al snel de echte villages in beeld. Het is dus echt zoals op de foto’s! Bij elke stop kwamen er tientallen Ugandezen richting de bus rennen om hun goederen aan de man te brengen. Kippen op stokjes, drinken, koffers, schoenen, etc.. Je leert hier wel nee zeggen! Na tientallen stops kwamen we dan eindelijk in Soroti aan. Els haalde ons met de auto op van het zogenaamde busstation. Bij Amecet aangekomen kregen we meteen een kamer toegewezen, gezellig met zijn drieën. ’s Avonds de eerste maaltijd, soort van wrap met vlees wat behoorlijk taai was. Later op de avond hebben we Els verteld van de acties en giften en het geldbedrag wat dit op heeft geleverd. Een groot bedrag wat bij vertrek op €9500,- stond! Echt een super groot bedrag waardoor Els een beetje sprakeloos was. Wel wordt er al nagedacht over wat we met dit geld gaan doen hier. Volgens andere Nederlandse meiden ben je, wanneer je de euro’s in Shilings omrekent, in een klap miljonair hier! We kunnen dus zeker iets moois met dit geld gaan doen.
Op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda kun je de foto's bekijken van de reis. Dit was het voor nu, jullie horen snel weer van ons! Morgen is onze eerste werkdag, spannend!
Liefs Joke, Elsbeth en Wijtske
