Bariki Bariki baba (God bless you)

En dan zit het er op. Drie maanden zijn, als ik nu terug kijk, echt omgevlogen. Ik weet zeker dat Joke en Wijtske dat ook denken. Vandaag zijn we begonnen met het opruimen van onze kamer en inpakken van onze spullen. Veel logisch nadenken want we gaan natuurlijk nog niet meteen weg. Volgende week maken we nog een kleine reis door Uganda. Verder hebben we vandaag gewoon gewerkt. Nog even met de kinderen spelen, knuffelen etc.
Nog een kleine update van de kinderen in Amecet n’ainapakin. Ik durf eindelijk te zeggen dat James het weer beter maakt! Hij heeft de afgelopen dagen zelf gedronken Zo veel dat we niet eens bij hoefden te voeden via de sonde, de tube mocht er gister uit! Een omslag naar de goede kant. Nu hopen dat het beter blijft gaan. Een klein wondertje want hij heeft een tijd op het randje gebalanceerd. Els is gister weer thuis gekomen van Kampala. Ze is daar drie dagen geweest samen met Janneke, Sarah, Rehema en Hellen. Sarah en Rehema hebben beide hartproblemen. In Kampala zijn ze naar een hartspecialist geweest. Rehema heeft twee lekkende hartkleppen. Nu is het toeval dat er volgende week een aantal specialisten uit andere landen naar Kampala komen. Daarom gaat Els volgende week dinsdag alweer richting het ziekenhuis . Nu hopen dat deze dokters nog meer voor haar kunnen doen.

Vanavond was een speciale avond voor ons drieën en Griet. Het afscheid. De afgelopen dagen hadden we al het een en ander vernomen maar wat er nu precies allemaal werd georganiseerd, geen idee. Vanavond kwamen we er eindelijk achter. Eerst gezellig met z’n allen gegeten, de kinderen van Amun waren ook aanwezig. Ton heeft een speciaal feestmaal in Town gehaald. Varkensvlees dat je met z’n allen van een grote schaal eet, en wel met de handen! Daarna het spel hints gedaan waarna iedereen werd beloond met een lolly. Toen we lekker zat te smikkelen was er een optreden van Els, Janneke, Naomi, Ton en Arja die een speciale song voor ons hadden geschreven. Geweldig! Tijd voor een toetje, een heerlijke fruitsalade waarbij ons werd verteld dat er nog één heel speciaal optreden op het programma stond. We zaten met spanning te wachten, iedereen verdween ineens van het podium om een paar minuten later weer op te komen. Er werd gezongen, gedanst, en nog intensiever gedanst, gegild op z’n Afrikaans en ga zo maar door! Een ‘bijzonderder’ afscheid hadden we ons niet voor kunnen stellen. We gaan dan ook weg met gemengde gevoelens. Zin om weer naar huis te gaan.. ja, maar afscheid nemen blijft moeilijk.

Liefs Elsbeth

P.s. Foto’s volgen z.s.m.

Laatste week in Amecet is aangebroken...

Vandaag is onze laatste week in Amecet aangebroken. De tijd gaat echt ontzettend snel. Over twee en een halve week zijn we al weer thuis. Ik vind het jammer om hier weer weg te moeten gaan en de kinderen straks allemaal gedag te zeggen, maar ik heb ook wel weer heel erg veel zin iedereen thuis weer te zien en de gewone dingetjes weer te gaan doen. We hebben afgelopen week wel weer een beetje een heftig weekje achter de rug.

Ernstig zieke baby’s
Vorige week vrijdag is baby Paul geboren en hier gebracht. Het was een zware bevalling. Er kwam eerst alleen maar één armpje. Moeder moest vervoerd worden naar een ander ziekenhuis om baby Paul met een keizersnee geboren te laten worden. Dit is allemaal te zwaar voor de moeder geweest en zij is een paar uur na de bevalling overleden. Een aantal familieleden hebben Paul daarna hier gebracht. Een lekkere dikke gezonde baby met een gekneusde arm, dachten we hier. Maar een paar uur later bleek er meer aan de hand te zijn, Paul kreeg erg regelmatig stuiptrekjes en liep blauw aan. Els heeft hem aan het zuurstofapparaat gezet (dat ze hier zelf heeft). Waarschijnlijk heeft Paul bij de geboorte een hersenbloeding opgelopen. Hoe het allemaal verder met hem zou gaan wisten we toen nog niet, erg spannend allemaal.
Ook met baby James ging het niet zo goed. Hij was die week alleen maar afgevallen, terwijl hij wel goed dronk en niet ‘ziek’ was. Een ontzettend magere baby, die veel moeite met zijn ademhaling heeft. Omdat ze niet weten wat er met hem aan de hand is, kunnen we niet veel voor hem doen. Hij heeft in het weekend een blinde antibioticakuur gehad om toch iets voor hem te doen. De medisch deskundigen hier gaven hem in het weekend niet veel hoop, het ging niet goed met hem. Nu zijn we inmiddels een week later. Afgelopen woensdag is Paul overleden. Vanaf het weekend heeft hij in een soort coma gelegen. We kregen eigenlijk geen contact met hem, maar ja dat is sowieso ook moeilijk met zo’n jonge baby. Ze wisten niet hoe heftig de hersenbloeding was geweest en hoeveel hersenactiviteit Paul nog had. Ze hebben daarvoor ook geen meetapparatuur hier in de buurt. Wat we wel wisten was dat hij niet zonder de extra zuurstof kon en hij kon ook niet zelf slikken. Woensdag is dr. Florence nog langs geweest om bij de beide baby’s te kijken. Ze adviseerde Els om Paul nog een bloedtransfusie te geven, misschien dat hij daar nog iets van op zou knappen. Nadat ze terug waren van het ziekenhuis is Paul redelijk snel overleden. Hoewel we er de hele week op zaten te wachten is het toch nog wel weer schrikken. Je blijft ook voor zo’n kereltje hopen en bidden dat het goed komt. Het is heel onnatuurlijk dat zo’n jonge baby’s zo snel komt te overlijden. Hij heeft nog niks van de hele wereld gezien. En ook voor de familie is het natuurlijk verschrikkelijk net een paar dagen geleden de moeder begraven en dan komt het kind er meteen nog achter aan.
Nadat Paul woensdag overleden is, hebben we met alle kinderen voor hem gebeden. Het is heel erg mooi hoe hier met de kinderen om wordt gegaan als er iemand overlijdt. Het is iets wat bij het leven hoort en dat weten ze allemaal. Ze weten ook allemaal dat ze zelf ziek zijn en dat er hetzelfde met hen kan gebeuren. Doordat er hier heel open over wordt en kan worden gesproken, kunnen ze er toch wel goed mee omgaan. Alle kinderen hebben bij Paul gekeken en afscheid genomen. Simon is naar de markt gegaan voor een kistje en posho en beans, zodat ze hem diezelfde middag nog naar de village en zijn familie konden brengen. Als er iemand overlijdt, krijgt de familie heel veel bezoek, vandaar de extra posho en beans.
Met James gaat het eigenlijk nog steeds een beetje hetzelfde. Hij is deze week niet echt achteruit gegaan, maar hij is er ook niet beter op geworden. Hij is nu nog weer bezig met een andere blinde antibioticakuur. Het zou zo mooi zijn dat hij hier weer een beetje van op gaat knappen. We blijven hoop houden en voor hem bidden.


Vakantieschool
Donderdag hebben we met alle kinderen pizza gebakken. Elk kind een eigen kleine pizza. Zelf deeg maken, groente snijden en beleggen maar. Het bakken in de oven moest in etappes, dus we hebben ’s avonds bij een film de pizza’s opgegeten. We hebben er allemaal van genoten.
Gister was de laatste schooldag. We wilden er een gezellige dag van maken. Na het bijbelverhaal hebben we met z’n allen een tafelbingo gedaan. De kinderen waren super fanatiek, want ze konden prijsjes winnen. Na de break hebben we emmers gevuld met waterballonnen, want er stond een waterballonnengevecht op het programma. De waterballonnen zijn voor de fun, want na één minuut zijn ze allemaal kapot en daarna wordt er met hele emmers, flessen en kannen gegooid. Echt super grappig en in een mum van tijd heeft niemand meer iets droogs aan. Na een (koude) douche zijn we nog met alle kinderen een soda gaan drinken met een samosa (soort loempia) en een mandazi (soort oliebol). Dit zijn twee typisch Oegandeze snackjes. Het was heel erg gezellig.

Meidenavond
Donderdagavond hebben we voor de staf hier een meidenavond georganiseerd. We hadden maskertjes meegenomen uit Nederland, die we graag nog even wilden gebruiken. Met een heerlijke fruitsalade, stukjes pizza, chocolade, een soda hebben we Mamma mia gekeken en elkaar heerlijk verwend met maskertjes, massages en nagels lakken. We hebben heel veel lol gehad, de Oegandeze staf is zoiets helemaal niet gewend. En het is een mooi gezicht, zo’n mooie donkere vrouw met een groen of oranje gezicht.

Vandaag zijn we met z’n drieën nog een keer naar Mbale gereisd. Ons visum zou vandaag afgelopen zijn en moest nog even verlengd worden. Wijtske heeft deze week een paar keer met meneer James van de immigrationoffice gebeld om te vragen of we langs konden komen. Hij is vandaag speciaal voor ons naar zijn kantoor gekomen om even een nieuwe stempel in ons paspoort te zetten. Nu we toch in Mbale waren zijn we ook nog maar even lekker gaan zwemmen en zonnen. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we lekker bruin thuis gaan komen!

Heel veel liefs en tot snel

Joke

Voor foto's kun je natuurlijk weer kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Eyalama noi!!

Beste vrienden, familie, kennissen, collega’s en andere mensen die rondom Joke, Elsbeth en Wijtske stonden!

Door dit schrijven wil ik jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor die enorme steun die wij van jullie ontvingen!! Jullie hebben niet alleen drie geweldige Friese meiden naar ons toe gestuurd, maar ze brachten ook een prachtige gift mee!
Ik zal maar niet teveel over die geweldige Friese meiden schrijven, want anders willen ze dit niet eens aan jullie laten lezen!! Maar ze doen het hier geweldig en we zijn heel blij met hen!

Met de financiële gift hebben we verschillende dingen kunnen doen; het kwam rond de Kerst tijd en we hebben naar 50 families een kerstpakket kunnen brengen. Dat kerstpakket is iets anders dan in Nederland, er zat oa. een teiltje, bruine bonen, suiker, posho, flesje sla olie, rijst, zeep, wat ballonnen en wat snoepjes en een kleurboek met krijtjes en iedereen kreeg wat geld om met de Kerst vlees te kunnen kopen. We hebben heel wat kilometers moeten rijden om het allemaal bij de families thuis te bezorgen. Wij kennen deze families omdat ze allemaal een kind dat HIV+ is, bij ons in Amecet hebben gehad. We blijven deze kinderen regelmatig opzoeken en het Kerstpakket was echt een zegen en bemoediging voor hen. Namens al deze families: Eyalama noi!! (dat betekent heel erg bedankt in Atesso)

Met behulp van de Nederlandse stichting de Figurant, hebben we een kliniek kunnen bouwen bij het ziekenhuis in Soroti. In deze kliniek zullen in de toekomst zo’n 1000 HIV+ kinderen worden behandeld. Voorheen werd dat in een heel klein kamertje en een donkere gang als wachtkamer gedaan. Nu waren we zo’n beetje aan het eind van onze middelen en er moest nog geverfd worden… Daar is jullie gift dus ook voor gebruikt, het kwam precies op tijd. Het hele gebouw is van binnen en van buiten keurig in de verf gezet, banken gemaakt voor de wachtkamer en tafels voor de receptie en de kamer waar de medicijnen worden uitgeteld.
Joke, Elsbeth en Wijtske hebben een prachtige tekening op de muren van de wachtkamer geschilderd, het maakt het een heel vrolijke kamer, een heel verschil met de donkere, nauwe gang waar ze eerder moesten wachten. Vanuit Nederland is een kralentafel meegebracht die we in de wachtkamer in de vloer hebben vast geschroefd. Nu dat was een succes, zoiets was nog nooit gezien en alle dokters hebben er al even meegespeeld! Jullie gift kwam precies op het goede moment en we zijn zo blij dat we de kliniek aan het ziekenhuis hebben kunnen geven, de kinderen hebben nu de mooiste kliniek van het hele ziekenhuis!

Met het resterende geld willen we elektriciteit aanleggen in onze kleuterschool en een bibliotheek bouwen in onze lagere school. We hebben al wat boeken, maar geen plaats om hen voor de kinderen beschikbaar te stellen. Al met al is er dus heel wat gedaan met jullie gift. En we willen dan ook onze dank overbrengen aan jullie allemaal! We laten Joke, Elsbeth en Wijtske straks weer met gemengde gevoelens gaan, ze brachten veel plezier en waren bereid de handen uit de mouwen te steken. De vakantieschool, die ze voor onze kinderen hebben geleid was een groot succes, ze zullen altijd welkom zijn!!
Namens Amecet, de kinderen en de medewerkers een heel groot EYALAMA NOI NOI!


Els van Teylingen
Amecet n”ainapakin

Home sweet home

Onze dinsdagochtend begon zoals alle andere. Na een lekker ontbijtje richting Amun voor de vakantieschool. Toch was vandaag een beetje anders want er stond een bezoek aan een village op het programma. We hadden onze ‘stagiaires’ gevraagd of zij het vanaf 10 uur voor ons waar wilden nemen en hier stemden ze mee in. Yes! Goed geregeld dus! 10 uur stonden wij op de veranda van ‘nainapakin klaar om Abraham en Susan (broer en zus) naar huis te brengen. Ook stond er een bezoek aan de oma en familie van Julius op het programma. Julius zelf ging ook mee. Maar goed, je kent het Afrikaanse tempo inmiddels misschien een beetje.. Het was volgens mij 12 uur voordat we eindelijk vertrokken. Simon achter het stuur, Els naast hem, Janneke met drie kinderen op de achterbank en Joke, Wijtske en Elsbeth gezellig in de open laadbak. Heerlijk toch die frisse lucht..? Al snel bleek dat we de asfaltwegen achter ons gingen laten en we over moesten gaan op de oranje bruine zandwegen. Het comfortabele was er dus al snel van af. Maar klagen deden we niet hoor! We waren juist helemaal blij dat we nog een keertje mee mochten naar een village. Onderweg konden we steeds meer lachen want ieder van ons kreeg steeds een bruiner kleurtje. En dat was deze keer niet alleen van de zon. Simon reed in een redelijk tempo over de zandwegen en deed op deze manier het stof/zand behoorlijk opwaaien. De foto’s zeggen genoeg net als de smerige kleren die we dezelfde dag nog maar even hebben gewassen.De rit naar Katakwi duurde ongeveer ander half uur. Katakwi ligt in het oosten van Uganda. De omgeving was zeker de moeite waard en maakte dat de 1½ uur zo voorbij waren. Onderweg kom je van alles tegen. Vooral veel mensen, op de fiets of lopend. Zo nu en dan een (vracht)auto die we qua breedte van de weg altijd net konden passeren. Koeien en geiten met een touw om een van de achterpoten en jawel.. Ook nog een aapje! Helaas niet op foto vastgelegd dus jullie moeten het maar op ons woord geloven. In de buurt van Katakwi aangekomen moest Simon even hulp vragen van een paar passanten om het huis van Abraham en Susan te vinden. Tsja, die zand- en andere wegen + adressen zijn in Uganda nog niet vast gelegd in een TomTom o.i.d. Uiteindelijk zijn we natuurlijk op de plaats van bestemming aangekomen. De familie, verre familie en buren kwamen meteen aangesneld en Abraham en Susan werden verwelkomd. Voor ons bzungu (meervoud van mzungu) werden er meteen stoelen uit verschillende hutjes gehaald. Geeft je een vreemd gevoel want de rest van de mensen zit op de grond. Gaande weg het half uur dat we bij deze familie waren kwamen er steeds meer mensen aanlopen. Is op de foto’s duidelijk te zien. Een van de dorpsleden werd vriendelijk verzocht weer te vertrekken. Waarschijnlijk iemand die mentaal niet helemaal in orde was. Hij zei tegen ons dat Michael Jackson van oorsprong toch echt een blackman was. Tis dat we daar nog maar even aan herinnerd worden! Abraham werd door een familielid in de armen gesloten. Van zo’n knap ventje kan toch iedereen houden? Susan plofte meteen neer op een matje, nog wel een beetje stilletjes. Haar andere broer werd er meteen bij geroepen die ze de eerste minuten een beetje bedenkelijk heeft aan zitten kijken. Twee maanden van huis zijn toch best lang en doet je snel dingen (lees personen) vergeten. We konden de mensen het blijde nieuws vertellen dat beide kinderen gezond zijn, ze zijn namelijk HIV-negatief getest! Aan het begin van ons bezoek was de familie in de veronderstelling dat we de andere broer mee zouden nemen naar Amecet. Hij is HIV-positief getest. Toch gaf hij een gezonde indruk en Els zag daarom niet een reden om hem mee te nemen naar Soroti. Na veel overleg met familie konden we uiteindelijk de kinderen met een gerust hart achter laten. Op naar het volgende adres. Julius is een charmant mannetje die in februari 1 jaar wordt. Hij is vanaf jongs af aan in Amecet en in de tussentijd één keer naar huis geweest en meteen dezelfde dag weer naar huis gebracht. Het is op dit moment vrij duidelijk dat Julius niet is gewild, vooral bij zijn oma. Zijn moeder is overleden en zijn vader is een soldaat. Waar deze familie leeft, voorbij Katakwi, is de Karamojong nog geregeld actief. De Karamojong is een nomadenstam die rondtrekt en leeft door te stelen, vooral koeien, schapen en geiten. Bij dit stelen worden vaak mensen vermoord. Mensen als de familie van Julius leven in grote groepen bij elkaar zodat ze elkaar bescherming kunnen geven. De oma vertelde ons dat de vader van Julius op dit moment in Kampala zit met zijn twee oudste kinderen. Het zusje van was wel aanwezig, een zwakbegaafd meisje. Al met al kreeg ik bij het hele gebeuren niet een goed gevoel. Julius heeft ons de tijd dat hij bij zijn oma of een familielid in de armen zat behoorlijk vuil aan zitten kijken. Blij was hij niet. Uiteindelijk zijn we met nieuwe informatie en telefoonnummers (ook van de vader) weer naar Soroti vertrokken, mét Julius! Thuis gekomen kroop hij weer als vanouds in hoog tempo over de veranda nadat hij door iedereen blij verwelkomd was. Wij zijn eerst maar onder de douche gestapt om de kilo’s zand uit onze haren te spoelen.　

Na deze verfrissende douche stonden we alweer snel klaar om te vertrekken richting de mangoboom in Soroti. Joke en ik hadden ons instrument bij ons.. ja we gingen naar de plaatselijke fanfare! De dag hiervoor hoorden we ze spelen en zijn toen met ze wezen praten. Het blijkt dat ze vooral improviseren en geen bladmuziek gebruiken. Noten lezen doen ze ook niet aan. We hebben ons zelf meteen maar even uitgenodigd voor de volgende repetitie, de volgende dag. Wijtske, Janneke en Griet gingen mee voor de mental support en om dit historische moment vast te leggen. Bij de mangoboom aangekomen waren er al een aantal leden aanwezig. Eerst hebben ze een gedeelte van hun repetoire laten horen (slow march, fast march). Zeer variërend.. Ha! Later hebben ze ons de fast march geleerd zodat we ook nog samen iets konden spelen. Bijzondere klanken klonken er over het veld waar de mangoboom zijn wortels in heeft gevestigd. En voor ons een bijzondere ervaring..

In het babytehuis is het inmiddels al weer aardig rustig. Raymond, het jongetje dat te vondeling was gelegd, is naar zijn vader gegaan. Het verhaal van de moeder, die nog steeds in de gevangenis, zit bleek niet helemaal te kloppen. Zij vertelde dat de vader Raymond niet wilde, het tegenovergestelde blijkt nu waar te zijn. Zijn vader was juist heel blij en wil graag voor hem zorgen samen met zijn andere vrouw. De tweeling Betty en Rose zijn gezond en goed aangesterkt weer terug naar de moeder. Zowel baby Sarah als Edwin zijn terug naar de vader. De moeders van deze baby's zijn vlak na de geboorte overleden, na twee maanden crisisopvang zijn ze weer thuis bij de familie. Home sweet home!

Liefs Elsbeth

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Safari en jaarwisseling

Allereerst voor iedereen de allerbeste wensen voor 2010. Wij zijn oudejaarsdag weer veilig terug gekomen van onze safarireis. We hebben het erg gezellig gehad en ontzettend genoten van de mooie natuur en alle prachtige dieren. We kunnen in het kort wel even vertellen wat we gedaan hebben, maar ik denk dat de foto’s toch het meeste zeggen.
Vorige week zondag is Andries hier aangekomen. Elsbeth was natuurlijk helemaal happy! Maar ook Wijtske en Joke waren blij met zijn komst, want er zat voor elk een lief cadeautje van thuis in de tas. Familie Schaafsma en Inge bedankt! En ook de mem van Elsbeth bedankt voor het heerlijke pakketje met chocolaatjes en andere dingen! We kunnen er weer even tegen aan. Ook de kinderen van Amun en de Oegandeze stafleden werden blij gemaakt, want Andries had een grote tas vol met grotere kleren meegenomen, er zat voor iedereen wat in.

Maandag zijn we al vroeg vertrokken naar de westkant van Oeganda. Joke had een dosis medicijnen en pijnstillers mee, want ze was niet zo fit (malaria). Vandaar dat ze ook elke keer zo charmant op de foto’s staat met een dikke sjaal om ed. De taxichauffeur stond om een uur of zeven bij ons voor de gate, nog even tanken en vertrekken maar. Rond twee uur kwamen we aan bij het begin van het gigantische park. Er was nog tijd voor een korte game drive (tocht door het park), want de pont zou toch pas om vier uur gaan. Het dak van de auto werd omhoog gedaan, zodat we goed zicht hadden om de dieren te gaan spotten. Het begon deze eerste drive langzaam aan. We zagen verschillende soorten herten, buffalos, zwijnen en mooie vogels. En ergens heel in de verte zag onze chauffeur Norbert twee olifanten en een aantal giraffes. Om vier uur gingen we dus met een pontje over de Nijl. En meteen aan de andere kant van de Nijl was onze camping, Red Chili. Na het inchecken en bestellen van ons avondeten hebben we onze tent opgezet. Sjonge, wat is Norbert daar handig in. Na een klein half uurtje stonden alle drie tenten.

Dinsdag stond er ’s ochtends een langere game drive op het programma. Het ontbijt was voor ons ingepakt en we namen het pontje van zeven uur. ’s Ochtends vroeg zijn de dieren namelijk wat actiever en heb je dus grotere kans om ze te zien. Nu hoopten we toch wel wat grotere dieren van dichtbij te kunnen zien, dus het dak werd weer omhoog gedaan. Ongelofelijk mooi om in zo’n mooie natuur rond te rijden met zonsopgang. Mooie luchten, mooie landschappen en ondertussen de dieren proberen te vinden. Echt wel even zoeken, want ze zijn echt goed aangepast aan het landschap. Gelukkig had Wijtske er hele goed ogen voor en ontdekte ze binnen de kortste keren al een aantal giraffes. Onderweg kregen we een seintje van een tegenligger, Norbert had even een kort babbeltje met hem en reed snel weer verder. Nog geen vijf minuten later hadden we drie vrouwtjes leeuwen naast onze auto liggen. Wat een ontzettend mooie en stoere beesten. Heel erg indrukwekkend. Na een tijdje bewonderen zijn we maar weer verder gereden. Wij helemaal happy, omdat we al zoveel mooie dieren hadden gezien. Maar dat was nog niet alles, want na een stukje verder rijden hadden we ook de drie olifanten op tien meter afstand, gigantisch die beesten. Lekker een beetje grazen, tegen een boom aan hangen en wat flapperen met de oren. Als laatste van deze tocht zagen we nog een heel bijzondere vogel, Norbert zag hem nu voor de vierde keer in vier jaar tijd.

Voor de middag stond er een boottocht op het programma. Op naar de Murchison Falls!
In eerste instantie hadden we een privéboot, maar net voor vertrek kwamen er toch nog een aantal bij. Onderweg echt vet veel nijlpaarden gezien. Heb van horen en zeggen dat het behoorlijk gevaarlijke beesten zijn, maar als je ze zo ziet liggen.. Wat een ideaal leventje! Helaas is het ideale kodakmoment (nijlpaard met open bek) niet gekomen. Nahja, ze hadden de bek vaak genoeg open maar helaas deden ze ‘m ook gelijk weer dicht, als ik m’n camera tevoorschijn toverde. Beetje jammer.. Onderweg lag zelfs de Nijlkrokodil (hoe origineel..) op ons te wachten. Verder veel buffalo’s, bavianen, veel vogels etc. gezien. In de verte liepen zelfs de olifanten nog voorbij.

Na ongeveer 2 uren arriveerden we bij de waterval. Even iets anders dan de Sipi Falls (en daar waren we al van onder de indruk..). Het is het smalste punt van de Nijl, dus het water komt er met een behoorlijke kracht doorheen. Je kon ook een hiketocht maken naar de top van de watervallen, maar helaas hadden we onze bergschoenen niet bij ons. Op de terugweg lag het tempo iets hoger en we waren al snel weer op de plaats van bestemming.

Na een heerlijk diner lagen we alweer vroeg in de tent. Voor de volgende ochtend stond er niks op het programma dus we konden uitslapen. Na het ontbijt hebben we de tent opgeruimd en zijn we nog naar de top van de watervallen geweest (met de auto..). Super mooi! Water denderde er echt doorheen.. Niet te geloven dat al het water van de Nijl daar gewoon doorheen gaat.. Nadat we terugkwamen op de camping, konden we nog even relaxen. Om half 4 moesten we weer paraat staan, want we gingen kamperen in de bush. Bij het pontje stond de ranger (Dennis) al op ons te wachten. Nadat hij z’n geweer had opgepikt, kon de tocht beginnen. Eerst gingen we weer een gamedrive door het park doen. Kwamen onderweg nog vet veel giraffes tegen. Stonden op nog geen 10 meter afstand. Leuke kodakmomenten. Op een gegeven moment; kwam de kreet ‘hé guys, I see lions!’ van de voorbank. Zo cool, hebben we de mannetjesversie ook nog kunnen spotten! Hij was in gezelschap van 2 vrouwtjes. Helaas was het ene vrouwtje behoorlijk toegetakeld. Had vastgezeten in een val van stropers (blijkt dat de locals hier schuldig aan waren). Nadat Dennis z’n collega-rangers had gebeld om de exaxte plaats te melden (ze waren namelijk al de hele dag op zoek, maar ze konden ze maar niet vinden) ging onze tocht weer verder. Onze tent moest uiteraard voor zonsondergang opgezet worden. De kampeerplaats bevond zich aan de oevers van Lake Albert. Aangezien we al getraind waren in het tent opzetten, stonden ze vrij rap weer overeind. Terwijl wij genoten van het uitzicht gingen Norbert en Dennis hout zoeken voor het kampvuur. Kwamen met complete bomen weer terug. Hier zat de fik al snel in! Tijdens het kampvuur had Dennis nog een aantal stoere verhalen voor ons. Rond een uur of 9 zijn we de tent ingedoken, nadat we Dennis ervan hadden verzekerd dat hij niet in slaap mocht vallen. En hij heeft z’n taak goed volbracht, want we zijn niet lastiggevallen. Hoorden wel allemaal dierengeluiden, maar dankzij het kampvuur hebben ze ons niet met een bezoekje vereerd. De volgende ochtend waren we al vroeg wakker. Nadat we de tenten hadden afgebroken zaten we om kwart voor 7 weer in de auto.
Hadden nog de stille hoop om een luipaard te spotten, maar deze zat helaas te goed verstopt. Voordat we het park uit waren, was het anderhalf uur verder. Het was echt een supermooie ervaring! Hebben echt enorm genoten van Gods schepping!

Oudejaarsdag kwamen we om een uur of drie weer terug in Soroti. Na een goede terugreis hadden we hele verhalen om hier weer te vertellen. Hier in Amecet hebben de mensen ook niet stil gezeten. Er zijn weer een heel aantal Nederlanders vertrokken, Theo, Bernard en Berre zijn weer naar huis gegaan en Jolanda en Esther zijn weer op doortocht naar Tanzania. Ook is één van de kinderen, Mary, naar huis gebracht. Voor haar was het niet meer nodig om hier te zijn en ze had familie waarbij ze terecht kon. We zitten inmiddels ook bijna vol, dus ook wel goed voor het doorschuifsysteem.
Els en Janneke waren appel-, ananas- en bananenflappen aan het bakken en Arja maakte met de kinderen oliebollen. We hadden lekkere toastjes en kleine gehaktballetjes. Dat zou weer een feestavond worden. Vanaf tien uur zijn we met elkaar op de veranda een soort van verboden woord spel gaan doen. Heel erg veel gelachen. Even na elven had Els nog een een terugblik op het afgelopen jaar en hebben we met elkaar uit de bijbel gelezen, gebeden en gezongen. Heel erg mooi om zo het jaar af te sluiten en het nieuwe jaar te beginnen. Hierna kregen we een soda en de heerlijke hapjes. En dan nog even het verhaal van het vuurwerk. Els had gehoord dat er in town één plaats zou zijn waar vuurwerk zou worden afgeschoten. Wij zijn dus meteen na het elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen met elkaar achter op de pick-up gesprongen en naar town gereden. Ze hebben denk ik tien vuurpijlen afgestoken, waarvan wij er vijf hebben gezien. Maar er was vuurwerk en een heel leuk ritje naar en van town, waar we zelf een stel gillende keukenmeiden achter op de auto hadden.

Voor foto’s van al deze prachtige belevenissen, kijk op

www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

veel liefs Elsbeth, Wijtske en Joke