Home sweet home

Onze dinsdagochtend begon zoals alle andere. Na een lekker ontbijtje richting Amun voor de vakantieschool. Toch was vandaag een beetje anders want er stond een bezoek aan een village op het programma. We hadden onze ‘stagiaires’ gevraagd of zij het vanaf 10 uur voor ons waar wilden nemen en hier stemden ze mee in. Yes! Goed geregeld dus! 10 uur stonden wij op de veranda van ‘nainapakin klaar om Abraham en Susan (broer en zus) naar huis te brengen. Ook stond er een bezoek aan de oma en familie van Julius op het programma. Julius zelf ging ook mee. Maar goed, je kent het Afrikaanse tempo inmiddels misschien een beetje.. Het was volgens mij 12 uur voordat we eindelijk vertrokken. Simon achter het stuur, Els naast hem, Janneke met drie kinderen op de achterbank en Joke, Wijtske en Elsbeth gezellig in de open laadbak. Heerlijk toch die frisse lucht..? Al snel bleek dat we de asfaltwegen achter ons gingen laten en we over moesten gaan op de oranje bruine zandwegen. Het comfortabele was er dus al snel van af. Maar klagen deden we niet hoor! We waren juist helemaal blij dat we nog een keertje mee mochten naar een village. Onderweg konden we steeds meer lachen want ieder van ons kreeg steeds een bruiner kleurtje. En dat was deze keer niet alleen van de zon. Simon reed in een redelijk tempo over de zandwegen en deed op deze manier het stof/zand behoorlijk opwaaien. De foto’s zeggen genoeg net als de smerige kleren die we dezelfde dag nog maar even hebben gewassen.De rit naar Katakwi duurde ongeveer ander half uur. Katakwi ligt in het oosten van Uganda. De omgeving was zeker de moeite waard en maakte dat de 1½ uur zo voorbij waren. Onderweg kom je van alles tegen. Vooral veel mensen, op de fiets of lopend. Zo nu en dan een (vracht)auto die we qua breedte van de weg altijd net konden passeren. Koeien en geiten met een touw om een van de achterpoten en jawel.. Ook nog een aapje! Helaas niet op foto vastgelegd dus jullie moeten het maar op ons woord geloven. In de buurt van Katakwi aangekomen moest Simon even hulp vragen van een paar passanten om het huis van Abraham en Susan te vinden. Tsja, die zand- en andere wegen + adressen zijn in Uganda nog niet vast gelegd in een TomTom o.i.d. Uiteindelijk zijn we natuurlijk op de plaats van bestemming aangekomen. De familie, verre familie en buren kwamen meteen aangesneld en Abraham en Susan werden verwelkomd. Voor ons bzungu (meervoud van mzungu) werden er meteen stoelen uit verschillende hutjes gehaald. Geeft je een vreemd gevoel want de rest van de mensen zit op de grond. Gaande weg het half uur dat we bij deze familie waren kwamen er steeds meer mensen aanlopen. Is op de foto’s duidelijk te zien. Een van de dorpsleden werd vriendelijk verzocht weer te vertrekken. Waarschijnlijk iemand die mentaal niet helemaal in orde was. Hij zei tegen ons dat Michael Jackson van oorsprong toch echt een blackman was. Tis dat we daar nog maar even aan herinnerd worden! Abraham werd door een familielid in de armen gesloten. Van zo’n knap ventje kan toch iedereen houden? Susan plofte meteen neer op een matje, nog wel een beetje stilletjes. Haar andere broer werd er meteen bij geroepen die ze de eerste minuten een beetje bedenkelijk heeft aan zitten kijken. Twee maanden van huis zijn toch best lang en doet je snel dingen (lees personen) vergeten. We konden de mensen het blijde nieuws vertellen dat beide kinderen gezond zijn, ze zijn namelijk HIV-negatief getest! Aan het begin van ons bezoek was de familie in de veronderstelling dat we de andere broer mee zouden nemen naar Amecet. Hij is HIV-positief getest. Toch gaf hij een gezonde indruk en Els zag daarom niet een reden om hem mee te nemen naar Soroti. Na veel overleg met familie konden we uiteindelijk de kinderen met een gerust hart achter laten. Op naar het volgende adres. Julius is een charmant mannetje die in februari 1 jaar wordt. Hij is vanaf jongs af aan in Amecet en in de tussentijd één keer naar huis geweest en meteen dezelfde dag weer naar huis gebracht. Het is op dit moment vrij duidelijk dat Julius niet is gewild, vooral bij zijn oma. Zijn moeder is overleden en zijn vader is een soldaat. Waar deze familie leeft, voorbij Katakwi, is de Karamojong nog geregeld actief. De Karamojong is een nomadenstam die rondtrekt en leeft door te stelen, vooral koeien, schapen en geiten. Bij dit stelen worden vaak mensen vermoord. Mensen als de familie van Julius leven in grote groepen bij elkaar zodat ze elkaar bescherming kunnen geven. De oma vertelde ons dat de vader van Julius op dit moment in Kampala zit met zijn twee oudste kinderen. Het zusje van was wel aanwezig, een zwakbegaafd meisje. Al met al kreeg ik bij het hele gebeuren niet een goed gevoel. Julius heeft ons de tijd dat hij bij zijn oma of een familielid in de armen zat behoorlijk vuil aan zitten kijken. Blij was hij niet. Uiteindelijk zijn we met nieuwe informatie en telefoonnummers (ook van de vader) weer naar Soroti vertrokken, mét Julius! Thuis gekomen kroop hij weer als vanouds in hoog tempo over de veranda nadat hij door iedereen blij verwelkomd was. Wij zijn eerst maar onder de douche gestapt om de kilo’s zand uit onze haren te spoelen.　

Na deze verfrissende douche stonden we alweer snel klaar om te vertrekken richting de mangoboom in Soroti. Joke en ik hadden ons instrument bij ons.. ja we gingen naar de plaatselijke fanfare! De dag hiervoor hoorden we ze spelen en zijn toen met ze wezen praten. Het blijkt dat ze vooral improviseren en geen bladmuziek gebruiken. Noten lezen doen ze ook niet aan. We hebben ons zelf meteen maar even uitgenodigd voor de volgende repetitie, de volgende dag. Wijtske, Janneke en Griet gingen mee voor de mental support en om dit historische moment vast te leggen. Bij de mangoboom aangekomen waren er al een aantal leden aanwezig. Eerst hebben ze een gedeelte van hun repetoire laten horen (slow march, fast march). Zeer variërend.. Ha! Later hebben ze ons de fast march geleerd zodat we ook nog samen iets konden spelen. Bijzondere klanken klonken er over het veld waar de mangoboom zijn wortels in heeft gevestigd. En voor ons een bijzondere ervaring..

In het babytehuis is het inmiddels al weer aardig rustig. Raymond, het jongetje dat te vondeling was gelegd, is naar zijn vader gegaan. Het verhaal van de moeder, die nog steeds in de gevangenis, zit bleek niet helemaal te kloppen. Zij vertelde dat de vader Raymond niet wilde, het tegenovergestelde blijkt nu waar te zijn. Zijn vader was juist heel blij en wil graag voor hem zorgen samen met zijn andere vrouw. De tweeling Betty en Rose zijn gezond en goed aangesterkt weer terug naar de moeder. Zowel baby Sarah als Edwin zijn terug naar de vader. De moeders van deze baby's zijn vlak na de geboorte overleden, na twee maanden crisisopvang zijn ze weer thuis bij de familie. Home sweet home!

Liefs Elsbeth

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda