Mbale en Sipi Falls

Eindelijk hadden we dan ons vrije weekje! Maandagochtend zijn we rond half 8 vertrokken met de bus naar Mbale. Ons reisgezelschap bestond uit: Stephanie (Duitse verpleegkundige) en haar adoptiedochtertje Alibina en wij drieën. Aangekomen in Mbale hebben we de fietstaxi naar het Mount Elgon hotel genomen. Stephanie ging eerst haar driverslicense nog ophalen, wij gingen alvast richting het zwembad. Het zwembad was in één woord: heerlijk! Echt zo lekker.. Almost ‘n privé-zwembad, relaxte ligstoelen, ’n warme douche, een wc die uit zichzelf doorspoelt.. Geweldig genoten! Helaas waren de weergoden ons iets minder gezind, het begon namelijk behoorlijk bewolkt te worden. Nadat het dan toch echt begon te regenen besloten we richting het centrum te gaan. We hebben even op de markt gekeken, heerlijk gegeten in ’n Indisch restaurant en toen heeft Stephanie ons naar de matatu (taxi) gebracht. Helaas achtte Elsbeth het nodig om haar complete Indische schotel aan de wc te schenken. We hebben nog even op het punt gestaan om toch maar weer naar huis te gaan maar uiteindelijk hebben we besloten om toch maar naar de Sipi’s te gaan! De matatu is na een paar keer een valse start te hebben gemaakt toch vertrokken. Joke en ik met twee andere Ugandezen op de achterbank gepropt en ook Elsbeth had meerdere bankgenoten. Maar dat is heel gebruikelijk hier.

In de Sipi’s aangekomen werden we gewoon opgewacht door 2 personeelsleden (John, ’n erg geinig kereltje, en Fred, de gids voor de hiketocht van de volgende dag) van de Crow‘s Nest! Hadden we zeker niet verwacht. Hij wist zelfs de achternaam van Elsbeth nog! We kregen een erg mooie cabine toegewezen. Behoorlijk primitief, maar met een übermooi uitzicht! Echt fantastisch. Fred (medewerker van de Crow’s Nest) gaf ons even wat praktische tips en hij heeft ook even een extra matras gefixt. Elsbeth is daarna gelijk naar bed gegaan maar Joke en ik hebben nog even wat gegeten. Het werd rond 7 uur al pikkedonker en aangezien er geen elektriciteit in onze cabine was kregen we een olielamp mee naar boven. Nadat we een goede nachtrust hadden gehad, zaten we om 6 uur ’s ochtends al te genieten van de zonsopgang. Mooi! Daarna zijn we naar beneden gegaan voor een ontbijtje (hadden we de avond daarvoor al besteld, maar het ging weer op z’n Afrikaans). Rond een uurtje of 8 arriveerde Fred en kon onze hiketocht beginnen. Elsbeth was gelukkig weer wat opgeknapt en ook zij durfde het aan. Aangezien we alle 3 watervallen van dichtbij wilden aanschouwen hadden we besloten voor de lange hike te gaan. We kregen een stok mee (welke in het geheel niet overbodig was!) en een lunchpakket. De tocht kon beginnen.. In een vrij rap tempo (Fred had de sokken er behoorlijk in!) naderden we de eerste mountain. Op de foto’s is het misschien een heuveltje, maar het voelde als de Mount Everest.. Maar bij het naderen van de eerste waterval vonden we het alle drie al meer dan de moeite waard! Onderweg kwamen we van alles tegen.. Echt overal kwamen Afrikanen uit de bosjes.. Niet te geloven, ze wonen echt in the middle of nowhere! Na 2 watervallen begon de vermoeidheid redelijk toe te slaan, dus Fred was genoodzaakt z’n tempo enigszins te vertragen. Nadat we de laatste view hadden gehad gingen we weer richting Crow’s Nest. Gosh, we hebben een aantal keren gedacht dat het onze laatste meters zouden zijn, maar we hebben het gered!

In het Crow’s Nest aangekomen werd het tijd voor een drankje. Na een half uur te hebben gezeten stond er weer een beste klim op ons te wachten. Voor een (warme!)douche moesten we toch echt naar boven.. Tussen 5-8 bestond er namelijk de mogelijkheid om warm te douchen (bovenop de berg stond een vat waar water in werd verwarmd). Heerlijk! Helaas deden ze niet aan room(cabine)service dus we moesten weer naar beneden voor het diner. Inmiddels was het begonnen te regenen. Dit creëerde samen met de zon een prachtige regenboog! Fantastisch mooi. Hebben geprobeerd om er foto’s van te maken, maar in werkelijkheid was het 10.000x mooier! Ook deze avond zijn we weer vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag heeft John een taxi voor ons geregeld en zijn we weer naar Mbale gegaan. Hier zijn we maar weer naar het zwembad gegaan. Dit keer hadden we het zwembad echt voor onszelf. Ideaal! Helaas kwamen de wolken het ook dit keer weer verpesten. Nadat we een half uur onder de douche hadden gestaan (tsja, die kosten van het toegangsbewijs moesten er toch uit..) zijn we weer naar het centrum gegaan. Vorige keer was Stephanie er om een bus uit te zoeken maar nu moesten we zelf. Jeu, op het ’busstation’ aangekomen bleek dit nog een flinke klus te zijn. Er kwamen gelijk 25 Ugandezen op ons af die ons allemaal wel in de bus wilden hebben.. Uiteindelijk hebben we voor een matatu gekozen. Deze was toen we er akkoord mee gingen nog leeg maar 2 seconden later zaten er al minstens 20 mensen in. En dat aantal werd steeds meer. Denk dat er uiteindelijk wel 30 mensen in zaten. Gelukkig hadden wij een bank voor ons drieën.. Onderweg zijn we nog aangehouden door de politie, er zaten toch echt teveel mensen in. De chauffeur kreeg een boete en er moesten 3 mensen uitstappen.. 10 meter verder zijn er weer 3 nieuwe mensen ingestapt maar dat terzijde.. Die chauffeur reed echt als een malle. Gosh, aangezien het wegdek ook niet echt denderend was werden we tig keer gelanceerd. Die Ugandezen moeten blij zijn dat ze niet zo lang zijn.. Maar ook deze rit hebben we weer overleefd. We kunnen terugzien op een paar hele leuke dagen, waarin we echt hebben genoten!

Liefs, Wijtske

Heftig dagje!

Gister had ik een A-duty, dus ik moest werken van 7 tot 15 uur ’s middags. Elsbeth en Wijtske konden lekker op hun bedje blijven liggen, terwijl ik de kinderen aan het badderen en voeden was. De eerste twee uurtjes is het wel redelijk druk om iedereen in de kleren te krijgen, maar daarna zit je al snel op de veranda te genieten van de spelende kinderen. Het leek weer een rustige ochtend te worden. Els ging samen met nog twee stafleden en twee kinderen, Polly en Rehema naar het ziekenhuis. Polly is vorige week gebracht, ze is een meisje van 5 jaar en heeft ontzettend veel buikpijn. Haar moeder heeft van alles geprobeerd en afgereisd om er achter te komen wat het zou kunnen zijn, maar er is niks uitgekomen. Polly huilt veel en mist haar moeder. Door haar buikpijn en verdriet heeft ze de laatste tijd niet veel gegeten en is ze ondervoed. Rehema is hier al wat langer, ze is ongeveer anderhalf jaar oud en positief getest op HIV. Een aantal weken geleden zijn ze er achter gekomen, dat ze een gaatje in haar hartje heeft (tussen de twee boezems). In december gaan ze naar het ziekenhuis in Kampala waar het verder onderzocht wordt. Ze hopen dat ze haar daar verder kunnen helpen. Ze heeft ook nog een longinfectie en heeft daarom een raar ‘kucheltje’. Gister hebben ze haar getest op TBC, maar dit blijkt ze niet te hebben, gelukkig!
Ze zijn met deze kinderen naar dokter Florence gegaan. Hier hebben ze de hele week al op gewacht, maar ze was steeds niet aanwezig.
Nadat ze al een tijdje weg waren, kwam de auto van Simon het terrein op rijden met Els naast hem zittende. Vreemd, want Els was in de andere auto weggegaan… We zagen dat Els een groter kind in doeken op schoot had. Huilen, huilen, huilen… We hielden de deur voor haar open en het kind, Patrick, werd naar binnen gebracht. Iedereen had meteen in de gaten, dat dit niet goed was. Els haastte zich naar de medicijnkamer en vroeg om hulp. ‘Deze jongen zijn vader is een witchdokter (toverdokter) en hij heeft zijn kind gebruikt als offer!’ liet Els ons weten. Samen met Janneke, een Nederlandse verpleegster, hebben we hebben we hem in bad gedaan, melk gegeven en zijn wonden ingepakt. Hij was doodsbang en had ontzettend veel pijn en verdriet. Echt verschrikkelijk, hoe dit kereltje is toegetakeld! Zijn hele lichaam zit vol met littekens en grote open wonden. Zijn vader sneed stukjes vlees uit hem om te offeren voor zijn goden. Er schijnen hier veel meer van die zogenaamde toverdokters te zijn. ’s Nachts lag Patrick buiten op een offerplaats. Toen de buren van Patrick hier achterkwamen hebben ze de politie gewaarschuwd. De vader en moeder zijn opgepakt, zij zitten nu in de gevangenis. Gisteravond hebben we met de hele groep gebeden. We bidden voor hem, dat hij zich veilig en geliefd mag voelen en dat alle kwaads hem zal verlaten. We proberen hem zoveel mogelijk te vertellen en te laten merken, dat hij hier veilig is, geliefd wordt en dat hier goed voor hem gezorgd wordt. Patrick is lichamelijk, geestelijk en spiritueel heel erg beschadigd en we hopen dat we hem er hier weer een beetje bovenop kunnen helpen.

Na mijn dienst ben ik met Peter en Jeltje, een Nederlands echtpaar, die hier afgelopen weekend zijn gekomen, naar de YWAM base gegaan. Van daar zijn we met Lorenze en Leah naar het hospital gegaan om voor de zieke mensen daar te bidden, het Woord te brengen en brood uit te delen. Dit doen Lorenze en Leah elke vrijdag op de namiddag. Het leek mij wel bijzonder om een keer mee te gaan. De zieke mensen waren blij met onze komst, we konden op een aantal ernstig zieke gezichten nog een glimlach ontdekken.
Sjonge jonge, ik dacht dat ik wel een beetje aan de omstandigheden hier in Afrika gewend was, maar dit was toch wel weer schokkend. Ik hoorde de mensen in MCL al zeuren over de zusters die niet goed hun werk doen of over het eten wat niet lekker is… Hier moet de familie de patiënt verzorgen en eten geven en zijn de zusters (twee voor zestig patiënten ongeveer) er alleen voor de medische handelingen. Je moet geluk hebben als het ziekenhuis het materiaal voor de medische handelingen of medicijnen heeft, anders moet je dat ook nog zelf halen. De bedden staan bijna stijf tegen elkaar aan, op sommige bedden liggen twee patiënten, een aantal mensen liggen op de grond en er mensen liggen buiten op een matje. Nou en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die in die bedden lagen.
Dit waren wel even twee heftige indrukwekkende dingen op één dag. Vandaag heb ik tot 18 uur vrij en mag ik weer een hele nacht doorwerken. Afgelopen nacht waren er veel huilende en zieke kinderen. Ik hoop dat we komende nacht een beetje een goede nacht mogen hebben.

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Veel liefs Joke

Beetje veel...

Maandagochtend werd ik door Joke en Wijtske uit bed geroepen met de vraag: Ga je ook mee om een ‘echte’ Ugandese school te bezoeken? In het weekend zijn er namelijk twee mannen van omroep Zeeland gearriveerd. Zij kwamen een videoreportage maken over Amecet en de scholen in Soroti. In het weekend zijn ze aan ons voorgesteld en op deze manier was hun bekend dat wij alle drie leerkrachten zijn. Wij waren helemaal enthousiast toen ze ons vroegen mee te gaan naar twee islamitische scholen die ze dan gingen bezoeken. Natuurlijk hebben we de school van YWAM al bezocht maar dit is niet te vergelijken met een ‘echte’ Ugandese school. De klassen van de YWAM school zijn maximaal 30 kinderen groot. Een echte luxe dus voor de leerkrachten. De islamitische scholen hebben in totaal bijna 1000 kinderen, per klas meer dan honderd! In ‘the office’ van het hoofd van de school vind je allemaal statistieken aan de muur. In de ene tabel staat vermeld hoeveel kinderen (jongens en meiden apart geteld en dan het totaal) er op school zijn. In weer een andere tabel staat per klas vermeld hoeveel kinderen er wees zijn, wie zijn vader of moeder niet meer heeft. En weer een andere tabel staat het rooster voor de leerkrachten.. Ga zo maar door.
We kwamen helaas niet rond de juiste tijd om een les mee te maken. Kinderen zitten op dit moment in de examentijd. De lagere klassen hadden hun examens al gemaakt, vorige week volgens mij, en dan is het ook heel normaal om gewoon niet meer naar school te komen. De laatste schooldag is officieel eind november. Toch kun je het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze thuis blijven. Wanneer de examens zijn gemaakt zit de leerkracht namelijk de hele dag achter zijn bureau na te kijken en de kinderen die er wel zijn zitten in de schoolbanken te niksen. P6 maakte maandag een van hun examens. Het hoofd van de school liet ons trots zien hoe ze de kinderen in de banken hadden gezet, op een manier waarbij ze niet in staat zouden zijn bij elkaar te kijken. Ze willen graag weten wat het kind zelf weet en heeft geleerd het afgelopen jaar. Klinkt goed toch? Heel professioneel. Toch miste er iets voor mijn gevoel.. Ja, waar was de leraar die het groepje kinderen moest observeren? Op die vraag antwoordde het hoofd van de school (als of het de normaalste zaak van de wereld was): ‘Die zit buiten, hij observeert vanaf buiten’. Vanbinnen lig je dan helemaal dubbel van het lachen.

Inmiddels is onze slaapkamer in het staffhouse wel weer toe aan een schoonmaakbeurt. Laten we het er op houden dat het nu gezellig rommelig is maar het vandaag of ergens deze week wel nodig is de bezem er door te halen. Het afval dat wij verzamelen moeten we zelf verbranden. Het groente, fruit en tuinafval gaat in een groot gat in de grond achter het staffhouse.
Gister was het trouwens weer zo ver.. water ‘op’. Het is dan even niet mogelijk te douchen, de wc door te spoelen etc. Wc doorspoelen doen we dan door de spoelbak te vullen met regenwater dat wordt opgevangen in de regentonnen buiten. Tsja, je moet wat. Het water dat bij ons uit de kraan komt is afkomstig uit een aantal grote tanks die op de rock van Soroti staan. Zo nu en dan maken ze de tank schoon of er is simpel genoeg niet voldoende aanlevering. Gelukkig was het probleem vanochtend weer verholpen.

Woensdag zijn we weer een ervaring rijker geworden. Wijtske is namelijk voor een malariatest geweest in het hospital naast Amecet. Ze voelde zich niet helemaal op en top fit. Ik zal jullie meteen even geruststellen, de uitslag was negatief. Geen malaria! Maar goed, hebben we dit ook eens meegemaakt. Korte omschrijving van het proces. We kunnen hier door een kleine poort in de heg zo naar de buren lopen. Daar aangekomen vraag je de test aan en betaal je meteen 2000 shilling, nog niet eens een euro. Wijtske nam plaats op de stoel in ‘het lab’ waar een super klein gaatje in haar vinger werd geprikt voor bloed. Dit bloed werd op een glaasje uitgestreken en dat was het, voor ons dan. Er werd ons verteld dat we over een half uur terug konden komen. We hebben er maar een uur van gemaakt want ja, je weet hoe het werkt met Afrikaanse tijden.

groetjes Elsbeth

Een teken van leven!

Hallo allemaal!
Bij dezen weer even een levensteken vanuit Uganda! Aan mij vandaag de eer om jullie iets te vertellen over onze belevenissen.. Om het overzichtelijk te maken, werk ik met kopjes. Veel leesplezier!

Kindertehuis
Aangezien het niet zo druk was in het kindertehuis zijn we druk bezig geweest met het, opnieuw, beschilderen van de watertank. Dit project is bijna afgelopen! En ik moet zeggen dat we er echt wel trots op mogen zijn.. Ziet er weer een stuk frisser uit! Deze week zijn er weer 2 kinderen gekomen. Een baby, Edwin, van zo’n 2 maanden oud en een meisje, Susan, van 2,5 jaar oud. Susan is de zus van Abraham, een baby die hier nu een aantal weken is. Hun moeder is vorige week overleden. Om de familie nu enigszins te verlichten heeft Els haar ook opgenomen. De familie wilde graag dat ze getest werd en ze had ook last van diarree e.d. Gelukkig is ze negatief getest! Verder is er deze week een meisje, Eveline, naar huis gegaan. Zij is hier ongeveer een jaar geweest. Gisteren en vandaag zijn er nog wel ‘intake-gesprekjes’ gaande, dus ik denk dat er spoedig meer kinderen volgen.

Pre-school
Afgelopen maandag zijn we naar de pre-school geweest. Om kwart over 7 vertrok de schoolbus. De schoolbus haalt alle kinderen op en brengt dan eerst een lichting naar de pre-school om vervolgens door te rijden naar de primary-school. Op school aangekomen zijnde, konden we eerst de lokalen (babyclass/middleclass/topclass) even bekijken voordat de ‘les’ zou beginnen. De lokalen zagen er best leuk uit! Het alfabet was op de muur geschilderd/cijfermuur/kinderwerk e.d. Er was gewoon sprake van een rijke leeromgeving! Achteraf hoorden we dat er verschillende YWAM-teams en Nederlanders zijn geweest die zich hiervoor ingezet hebben. Ugandezen zijn uit zichzelf niet zo ‘muurversierderig’. Om 8 uur ging de bel. Alle kinderen moesten in de rij staan. De kinderen reageerden steeds in koor op de teacher. Goodmorning children! GOODMORNING TEACHER! How are you? WE ARE FINE! Daarna werden wij welkom geheten: YOU ARE MOST WELCOME OUR TEACHERS! Vervolgens werd het Ugandese volkslied gezongen en toen marcheerden ze weg richting bibleclass. Werkelijk, hilarisch! Om de bijgewoonde lessen kort samen te vatten: veel herhaling, kinderen reageren allemaal in koor, weinig interactie en weinig tot geen individuele begeleiding.

Primary-school
De volgende dag zijn we naar de basisschool geweest. Hier ging het eigenlijk precies hetzelfde. In elke klas waar we kwamen werden we welkom geheten, ze sprongen gelijk in het gelid. Wanneer er geen ruimte voor ons was om te zitten gingen er gewoon een paar kinderen staan. Ook hier weinig interactie, veel herhaling en alle antwoorden moeten in koor. Doen we het in Nederland dus toch zo beroerd nog niet.. Arja heeft ons gevraagd of wij een paar uurtjes van de laatste schooldag voor onze rekening willen nemen. We gaan nu een soort van spellenciruit voor ze organiseren. We zijn benieuwd! Aan het einde van dit bericht staat nog een filmpje met een aantal impressies van de beide scholen.

Vrije dag
Gisteren hadden we onze vrije dag. Zijn dit keer wat vroeger uit bed gekomen.. Hadden ’s ochtends een brunchdate op de base, waar Stephanie woont. Zij is de Duitse verpleegkundige die hier ook als vrijwilligster werkt. Ze wil graag met alle muzunghu’s (blanken) een soort bijbelkring opzetten. Dit was gisteren voor het eerst en zeker voor herhaling vatbaar. Hierna zijn we naar town gegaan. Ons doel voor vandaag was de markt van Soroti verkennen! Werkelijk.. 80.000 kippen in een hokje, het vlees hangt gewoon aan een haak (niet bepaald muskietenvrij), overal waar je ziet staan zakken met rijst/bonen/erwten/suiker e.d. Verder wordt er veel fruit verkocht. Vet veel dezelfde kraampjes.. Je kunt je niet voorstellen dat ze er allemaal van kunnen bestaan. Moet bekennen dat ik m’n boodschappen toch liever in een supermarkt haal.. Elsbeth heeft trouwens hele leuke stofjes gekocht! Afdingen is hier wel een belangrijk item, ze proberen de muzunghu’s uiteraard behoorlijk af te zetten. Maar gelukkig zijn wij ook niet op ons achterhoofd gevallen..

Straatbeeld
Als afsluiting nog even een stukje over het straatbeeld van Afrika. Moet zeggen dat we ondertussen nergens meer vreemd van opkijken.. De mensen vervoeren echt alles per fiets! Overal waar je kijkt, er lopen of fietsen mensen.. (in een Afrikaans tempo, vergeleken met hun hebben wij de pas er goed in). Verder rijden de auto’s echt snoeihard.. Je moet zo nu en dan gewoon aan de kant springen. De open vrachtwagens met honderden Afrikanen in de laadbak, blijf ik persoonlijk echt leuk vinden.. Je wilt niet weten hoeveel personen en goederen er in een Afrikaanse vrachtwagen passen! Als muzunghu blijf je hier een bezienswaardigheid. Mensen roepen je, kinderen willen je een hand geven, iedereen kijkt je aan (verbaast me nog dat er nog geen enkele fietser van z’n fiets is gevallen..). Voelen ons hier súver belangrijk!

Groetjes, Wijtske

een dagje vrij!

Hier alweer even een berichtje vanuit Oeganda. We hadden vandaag een dagje vrij, heerlijk even. Als we aan het werk zijn, hebben we het niet heel erg druk, omdat er zo weinig kinderen zijn. Maar het is wel lekker om even een hele dag gewoon je eigen ding te doen. We hadden bedacht om wel ook echt even iets te gaan doen.

We lagen vanochtend heerlijk op bed, dat beviel zo goed, dat we maar tot 13 uur zijn blijven liggen. Natuurlijk waren we door de kids al lang wakker gemaakt, maar lekker even boekje lezen, beetje lui zijn, nadenken en gezellig kletsen. Ja, daar hebben we hier Oeganda gewoon lekker de tijd voor. Het is ook wel even heel erg lekker, want we hebben hier zoveel indrukken en dingen die we meemaken, waar je dan toch even over na kunt denken.

Na het luilakken zijn we maar even er op uit geweest. Een wandeling naar een hoge rots hier bij de stad Soroti. Natuurlijk zijn we eerst een keer verkeerd gelopen... Wat wil je ook als je met drie vrouwen loopt, zullen de meeste mannelijke lezers wel denken! Alle drie een andere kant op willen, alle drie denken dat ze de goede richting in het hoofd hebben, maar ook alle drie zeggen dat we het niet zeker weten, omdat ons richting gevoel niet zo goed is! haha, zo grappig. Uiteindelijk had Elsbeth het goed! Ja, Andries, ze heeft toch nog wel een beetje richtingsgevoel. Helaas had ik mijn pen met kompas nog op de kamer laten liggen, die ik van Margriet en Nynke heb gekregen. Anders had deze mij nog even kunnen helpen. Het wegennet is hier trouwens ook heel vrijblijvend. Mensen creeëren zelf weer nieuwe weggetjes door over een stuk gras af te snijden. Dit maakt het hebben van een richtingsgevoel ook een stukje moeilijker. Wij zijn er natuurlijk ook goed in om excuses te bedenken!

Maar goed, uiteindelijk hebben we de rots gevonden. We zijn er op geklommen en hebben genoten van het uitzicht! Op de foto's kunnen jullie zien waar we zijn geweest.

Onderaan de rots stond het Soroti hotel, waar we nog even wat gedronken hebben. Ideaal, we kunnen hier voor 30 eurocent een flesje fris krijgen. Gisteravond zijn we ook in dat hotel wezen eten met de Nederlanders van Amecet en Amun. Heel gezellig even, gewoon lekker Nederlands praten, en leuk even contacten met Ton, Arja en Els.

Ook nog wel even leuk om te vertellen hoe het daar ging, op z'n Afrikaans dus! We hebben in totaal daar 3 uur gezeten. Eerst een bestelling opgenomen, daarna een uur gewacht. Toen kwam de ober vertellen, dat er geen koeienvlees was, of we wel wat anders wilden bestellen. Na weer een half uurtje wachten kwam ons voorgerecht, behalve die van Elsbeth. Toen we het allemaal op hadden kwam de ober het afruimen, 'ow ik ben de soep vergeten' van Elsbeth dus. Deze kwam een kwartier later, niet met 2 stukjes stokbrood, maar een rasechte donut. Lekkere combinatie! Na weer een tijdje wachten kwam dan toch het hoofdgerecht. Joepie, dachten wij, behalve Arja, want die had ijskoude spaghetti. De ober was zo vriendelijk om dit voor haar op te warmen. Uit eten gaan in Afrika is een heel avontuur op zichzelf!

Tot de volgende blog maar weer! De foto's van de wandeling kun je zien op http://www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

veel liefs Joke

Creatieve middag

Yoga familie, vrienden, kennissen, bekenden en iedereen die maar een kijkje komt nemen op onze site!

Onze werkdag voor vandaag zit er weer op. Vandaag hadden we voor het eerst met zijn drieën een dienst dus.. Alle drie vroeg uit bed zodat we 7 uur in Amecet konden zijn. Kan merken dat we een beetje zijn ingewerkt en meer ons eigen gang kunnen gaan. Het is echt lekker dat je weet wat er moet gebeuren en waar alles staat en vooral dat je niet meer alles hoeft te vragen. Het jammere is alleen dat er niet veel baby's/kinderen zijn op dit moment. Vandaag was er meer staff dan kinderen. Wij voelden ons dan ook een beetje over. Dit hebben we gelukkig creatief opgelost. Op het terrein van Amecet zijn een aantal watertanken, hier vangen ze het regenwater in op. Deze tanken zijn jaren geleden al eens beschilderd maar inmiddels is de verf erg vervaagd door de zon. Vandaag kregen ze eindelijk een opknapbeurt! Joke heeft super hard staan werken in de tuin.. grond om geploegd en planten verplaatst en daarbij lekker verbrand! Pff! Goed smeren met aftersun dus!
Vanavond is een ’hollandse avond’. We gaan met alle Nederlandse staff naar town om daar met z'n allen een hapje te eten. Morgen hebben we onze vrije dag en gaan we er met z’n drieën op uit. Omgeving verkennen.. Op avontuur!

Voor foto's van de kids en het huis kun je kijken op: www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Liefs Elsbeth