Een teken van leven!

Hallo allemaal!
Bij dezen weer even een levensteken vanuit Uganda! Aan mij vandaag de eer om jullie iets te vertellen over onze belevenissen.. Om het overzichtelijk te maken, werk ik met kopjes. Veel leesplezier!

Kindertehuis
Aangezien het niet zo druk was in het kindertehuis zijn we druk bezig geweest met het, opnieuw, beschilderen van de watertank. Dit project is bijna afgelopen! En ik moet zeggen dat we er echt wel trots op mogen zijn.. Ziet er weer een stuk frisser uit! Deze week zijn er weer 2 kinderen gekomen. Een baby, Edwin, van zo’n 2 maanden oud en een meisje, Susan, van 2,5 jaar oud. Susan is de zus van Abraham, een baby die hier nu een aantal weken is. Hun moeder is vorige week overleden. Om de familie nu enigszins te verlichten heeft Els haar ook opgenomen. De familie wilde graag dat ze getest werd en ze had ook last van diarree e.d. Gelukkig is ze negatief getest! Verder is er deze week een meisje, Eveline, naar huis gegaan. Zij is hier ongeveer een jaar geweest. Gisteren en vandaag zijn er nog wel ‘intake-gesprekjes’ gaande, dus ik denk dat er spoedig meer kinderen volgen.

Pre-school
Afgelopen maandag zijn we naar de pre-school geweest. Om kwart over 7 vertrok de schoolbus. De schoolbus haalt alle kinderen op en brengt dan eerst een lichting naar de pre-school om vervolgens door te rijden naar de primary-school. Op school aangekomen zijnde, konden we eerst de lokalen (babyclass/middleclass/topclass) even bekijken voordat de ‘les’ zou beginnen. De lokalen zagen er best leuk uit! Het alfabet was op de muur geschilderd/cijfermuur/kinderwerk e.d. Er was gewoon sprake van een rijke leeromgeving! Achteraf hoorden we dat er verschillende YWAM-teams en Nederlanders zijn geweest die zich hiervoor ingezet hebben. Ugandezen zijn uit zichzelf niet zo ‘muurversierderig’. Om 8 uur ging de bel. Alle kinderen moesten in de rij staan. De kinderen reageerden steeds in koor op de teacher. Goodmorning children! GOODMORNING TEACHER! How are you? WE ARE FINE! Daarna werden wij welkom geheten: YOU ARE MOST WELCOME OUR TEACHERS! Vervolgens werd het Ugandese volkslied gezongen en toen marcheerden ze weg richting bibleclass. Werkelijk, hilarisch! Om de bijgewoonde lessen kort samen te vatten: veel herhaling, kinderen reageren allemaal in koor, weinig interactie en weinig tot geen individuele begeleiding.

Primary-school
De volgende dag zijn we naar de basisschool geweest. Hier ging het eigenlijk precies hetzelfde. In elke klas waar we kwamen werden we welkom geheten, ze sprongen gelijk in het gelid. Wanneer er geen ruimte voor ons was om te zitten gingen er gewoon een paar kinderen staan. Ook hier weinig interactie, veel herhaling en alle antwoorden moeten in koor. Doen we het in Nederland dus toch zo beroerd nog niet.. Arja heeft ons gevraagd of wij een paar uurtjes van de laatste schooldag voor onze rekening willen nemen. We gaan nu een soort van spellenciruit voor ze organiseren. We zijn benieuwd! Aan het einde van dit bericht staat nog een filmpje met een aantal impressies van de beide scholen.

Vrije dag
Gisteren hadden we onze vrije dag. Zijn dit keer wat vroeger uit bed gekomen.. Hadden ’s ochtends een brunchdate op de base, waar Stephanie woont. Zij is de Duitse verpleegkundige die hier ook als vrijwilligster werkt. Ze wil graag met alle muzunghu’s (blanken) een soort bijbelkring opzetten. Dit was gisteren voor het eerst en zeker voor herhaling vatbaar. Hierna zijn we naar town gegaan. Ons doel voor vandaag was de markt van Soroti verkennen! Werkelijk.. 80.000 kippen in een hokje, het vlees hangt gewoon aan een haak (niet bepaald muskietenvrij), overal waar je ziet staan zakken met rijst/bonen/erwten/suiker e.d. Verder wordt er veel fruit verkocht. Vet veel dezelfde kraampjes.. Je kunt je niet voorstellen dat ze er allemaal van kunnen bestaan. Moet bekennen dat ik m’n boodschappen toch liever in een supermarkt haal.. Elsbeth heeft trouwens hele leuke stofjes gekocht! Afdingen is hier wel een belangrijk item, ze proberen de muzunghu’s uiteraard behoorlijk af te zetten. Maar gelukkig zijn wij ook niet op ons achterhoofd gevallen..

Straatbeeld
Als afsluiting nog even een stukje over het straatbeeld van Afrika. Moet zeggen dat we ondertussen nergens meer vreemd van opkijken.. De mensen vervoeren echt alles per fiets! Overal waar je kijkt, er lopen of fietsen mensen.. (in een Afrikaans tempo, vergeleken met hun hebben wij de pas er goed in). Verder rijden de auto’s echt snoeihard.. Je moet zo nu en dan gewoon aan de kant springen. De open vrachtwagens met honderden Afrikanen in de laadbak, blijf ik persoonlijk echt leuk vinden.. Je wilt niet weten hoeveel personen en goederen er in een Afrikaanse vrachtwagen passen! Als muzunghu blijf je hier een bezienswaardigheid. Mensen roepen je, kinderen willen je een hand geven, iedereen kijkt je aan (verbaast me nog dat er nog geen enkele fietser van z’n fiets is gevallen..). Voelen ons hier súver belangrijk!

Groetjes, Wijtske