Heftig dagje!

Gister had ik een A-duty, dus ik moest werken van 7 tot 15 uur ’s middags. Elsbeth en Wijtske konden lekker op hun bedje blijven liggen, terwijl ik de kinderen aan het badderen en voeden was. De eerste twee uurtjes is het wel redelijk druk om iedereen in de kleren te krijgen, maar daarna zit je al snel op de veranda te genieten van de spelende kinderen. Het leek weer een rustige ochtend te worden. Els ging samen met nog twee stafleden en twee kinderen, Polly en Rehema naar het ziekenhuis. Polly is vorige week gebracht, ze is een meisje van 5 jaar en heeft ontzettend veel buikpijn. Haar moeder heeft van alles geprobeerd en afgereisd om er achter te komen wat het zou kunnen zijn, maar er is niks uitgekomen. Polly huilt veel en mist haar moeder. Door haar buikpijn en verdriet heeft ze de laatste tijd niet veel gegeten en is ze ondervoed. Rehema is hier al wat langer, ze is ongeveer anderhalf jaar oud en positief getest op HIV. Een aantal weken geleden zijn ze er achter gekomen, dat ze een gaatje in haar hartje heeft (tussen de twee boezems). In december gaan ze naar het ziekenhuis in Kampala waar het verder onderzocht wordt. Ze hopen dat ze haar daar verder kunnen helpen. Ze heeft ook nog een longinfectie en heeft daarom een raar ‘kucheltje’. Gister hebben ze haar getest op TBC, maar dit blijkt ze niet te hebben, gelukkig!
Ze zijn met deze kinderen naar dokter Florence gegaan. Hier hebben ze de hele week al op gewacht, maar ze was steeds niet aanwezig.
Nadat ze al een tijdje weg waren, kwam de auto van Simon het terrein op rijden met Els naast hem zittende. Vreemd, want Els was in de andere auto weggegaan… We zagen dat Els een groter kind in doeken op schoot had. Huilen, huilen, huilen… We hielden de deur voor haar open en het kind, Patrick, werd naar binnen gebracht. Iedereen had meteen in de gaten, dat dit niet goed was. Els haastte zich naar de medicijnkamer en vroeg om hulp. ‘Deze jongen zijn vader is een witchdokter (toverdokter) en hij heeft zijn kind gebruikt als offer!’ liet Els ons weten. Samen met Janneke, een Nederlandse verpleegster, hebben we hebben we hem in bad gedaan, melk gegeven en zijn wonden ingepakt. Hij was doodsbang en had ontzettend veel pijn en verdriet. Echt verschrikkelijk, hoe dit kereltje is toegetakeld! Zijn hele lichaam zit vol met littekens en grote open wonden. Zijn vader sneed stukjes vlees uit hem om te offeren voor zijn goden. Er schijnen hier veel meer van die zogenaamde toverdokters te zijn. ’s Nachts lag Patrick buiten op een offerplaats. Toen de buren van Patrick hier achterkwamen hebben ze de politie gewaarschuwd. De vader en moeder zijn opgepakt, zij zitten nu in de gevangenis. Gisteravond hebben we met de hele groep gebeden. We bidden voor hem, dat hij zich veilig en geliefd mag voelen en dat alle kwaads hem zal verlaten. We proberen hem zoveel mogelijk te vertellen en te laten merken, dat hij hier veilig is, geliefd wordt en dat hier goed voor hem gezorgd wordt. Patrick is lichamelijk, geestelijk en spiritueel heel erg beschadigd en we hopen dat we hem er hier weer een beetje bovenop kunnen helpen.

Na mijn dienst ben ik met Peter en Jeltje, een Nederlands echtpaar, die hier afgelopen weekend zijn gekomen, naar de YWAM base gegaan. Van daar zijn we met Lorenze en Leah naar het hospital gegaan om voor de zieke mensen daar te bidden, het Woord te brengen en brood uit te delen. Dit doen Lorenze en Leah elke vrijdag op de namiddag. Het leek mij wel bijzonder om een keer mee te gaan. De zieke mensen waren blij met onze komst, we konden op een aantal ernstig zieke gezichten nog een glimlach ontdekken.
Sjonge jonge, ik dacht dat ik wel een beetje aan de omstandigheden hier in Afrika gewend was, maar dit was toch wel weer schokkend. Ik hoorde de mensen in MCL al zeuren over de zusters die niet goed hun werk doen of over het eten wat niet lekker is… Hier moet de familie de patiënt verzorgen en eten geven en zijn de zusters (twee voor zestig patiënten ongeveer) er alleen voor de medische handelingen. Je moet geluk hebben als het ziekenhuis het materiaal voor de medische handelingen of medicijnen heeft, anders moet je dat ook nog zelf halen. De bedden staan bijna stijf tegen elkaar aan, op sommige bedden liggen twee patiënten, een aantal mensen liggen op de grond en er mensen liggen buiten op een matje. Nou en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die in die bedden lagen.
Dit waren wel even twee heftige indrukwekkende dingen op één dag. Vandaag heb ik tot 18 uur vrij en mag ik weer een hele nacht doorwerken. Afgelopen nacht waren er veel huilende en zieke kinderen. Ik hoop dat we komende nacht een beetje een goede nacht mogen hebben.

Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda

Veel liefs Joke